Chapter 16: The Truth about Lying - Part 3

[poltergeist]

Vorige keer in Hunted:

Marloes, Hilje en Sjors staan op het punt Yolanda uit te breken, maar alles loopt verkeerd. Sjors houdt Marloes en Hilje onder schot terwijl Yolanda vastzit in de politiecombi die langzaam maar zeker naar de bodem van het kanaal zakt. Ook Levi is neit van plan om alles hierbij te laten en is op weg naar de plaats van het onheil. Bereid u voor op de allerlaatste.

Het was een bloedhete zomerse dag midden in september. Seizoenen waren niet meer wat ze geweest waren. Juli en augustus hadden meer op een tropisch regenseizoen geleken dan op een degelijke zomer. Maar dat alles was Evelien nu al lang weer vergeten. Ze was al blij dat ze nu weer op stap kon. Ze opende de deur van haar huis en de koelte van de airco kwam haar tegemoet. Even bleef ze staan om het tintelende gevoel op haar huid te voelen. Daarna haastte ze zich naar de keuken en deed haar zware schoenen uit. Het enige nadeel van haar motortochtjes met Hilje, ze moest haar vederlichte sandalen omruilen voor zware schoenen. Maar het was een offer dat ze graag bracht. De snelheid van een motor maakte veel goed. Ze moest Hilje maar eens overtuigen om er ook eentje te kopen. Nu zat hij altijd achterop terwijl hij haar bijna fijn kneep. Ze smeet haar helm achteloos op een stoel en liep naar de koelkast. De zon ging bijna onder, het was ideaal weer om een terrasje te doen. Ze nam er een biertje en een bacardi uit en liep naar buiten, waar Hilje al op haar stond te wachten. Hij zag nog wat witjes van het uitje met de motor en keek wat onwennig in het rond.
'Hier, op een fantastische eerste date.'
Evelien zette het bier voor Hilje en ging toen zelf in de rieten stoel naast hem zitten. Ze had een fantastisch uitzicht over de tuin. Ze haalde een blonde lok haar van achter haar oren en liet die voor haar oog bengelen. Daarna schudde ze subtiel met haar hoofd. Het leek te werken. Hilje was zijn bier vergeten en had alleen oog voor haar.
'Op een fantastische date, dat er nog meer mogen volgen.'
Hilje klonk zijn flesje tegen dat van Evelien en nipte toen aan het bier. Hij probeerde het nog zo, maar kon een frond niet voorkomen.
'Wat is er Hilje? Je kijkt zo raar.'
Hilje wist dat hij geen kant meer uitkon.
'Niets, ik lust gewoon niet zo graag bier. Het is zo bitter.'
Evelien lachte hem niet uit, meer nog, ze glimlachte schattig naar hem.
'Arm sukkeltje, hier neem dit. Dit is veel zoeter.'
Evelien wisselde de flesjes bier en bacardi met elkaar. Daarna keek ze Hilje speels aan en dronk het flesje bier ad fundum leeg.

31 dagen
'Het is tijd Evelien'
Evelien schrok op van haar dagdroom. De herinnering leek wel iets uit een ver verleden, misschien zelfs een vorig leven. Alles was zo hard veranderd. Bram was er niet meer, Hilje had haar bedrogen en Levi was niet de man waarvan ze dacht dat hij het was. Ze kneep haar ogen even dicht en verdrong het verleden. Dat deed ze altijd met haar gedachten, ze zweerde bij zichzelf de gedachte nooit meer te herinneren. Vreemd genoeg waren het dan meestal ook deze gedachten die het meest in haar opkwamen.
'Goed, laten we gaan.'
Ze greep de autosleutels van het bijzettafeltje en keek Robin aan. Hij ging bijna op in het schermduister met zijn zwarte leren jack en zwarte broek. Hij zag er zeer bedreigend uit. Evelien wist niet of het aan de ogen lag die om wraak smeekten of aan de uzi die hij vastbesloten in zijn hand hield.

Sjors genoot van de macht die hij voelde. Marloes en Hilje stonden versteend aan de rand van het kanaal, met achter hen een combi wagen die langzaam maar zeker naar de diepten van het kanaal zonk. Nog even en hij kon eindelijk gaan incasseren bij Levi. Hij lachte scheef en genoot volop van het moment.

Evelien negeerde het rode licht en vlamde tegen 130 door de bebouwde kom. Ze negeerde de verblindende flits van talloze flitspalen. Een dom ongeluk had ervoor gezorgd dat ze om moesten rijden. Evelien weigerde te laat te komen. Robin hield zich moedig. Het vuur laaide nog in zijn ogen. Ze slalomde om een wielerploeg heen die blijkbaar dachten dat de weg van hun was en stormde verder.

'Jou zal ik het meest missen Marloes, ik heb spijt dat ik je nooit intiemer heb leren kennen. Die verdomde Robin ook, hij moest weer zonodig degenen zijn die bereid was om zijn "gevoel" te delen.'

Robin hield zich klaar. Hij hing uit het raampje van de auto als een hond die op zoek ging naar verkoeling. Met zijn ene arm zocht hij steun in de wagen, met de andere richtte hij de uzi. In de verte lag de brug. Alleen die moesten ze nog over.

Sjors richtte zijn wapen. Zijn vinger spande zich harder om de trekker. Hij wou van elke miniseconde genieten. Hij liet de druk toenemen, elk moment kon het gebeuren. Hij zag niet hoe een wagen vanaf de andere kant van de brug kwam aangestormd. Hij zag niet hoe er een man half uit de wagen hing en zijn pistool op hem richtte. Hij had alleen oog voor zijn eigen wapen. Eindelijk haalde hij de trekker over.

Robin scheurde als een roofvogel over de grond. Hij richtte zijn pistool op Sjors. Hij twijfelde geen seconde. Zijn uzi vuurde verschillende malen.

Marloes keek recht in de ogen van haar moordenaar. Ze was niet van zin om zich door hem te laten vellen. Hoe durfde hij zoiets over Robin zeggen? Ze balde haar vuisten. Als ze dan toch moest sterven, waarom zou ze er dan gewoon op wachten? Ze hoorde de grommende motor va neen wagen die over de brug stormde, maar ze keek niet om. Ze had enkel oog voor Sjors. In de ogen kan je lezen wat een persoon denkt, wat hij voelt en bovendien misschien wel het belangrijkste: wanneer hij gaat schieten. Marloes sprong net op hetzelfde moment dat Sjors de trekker overhaalde en sleurde Hilje met haar val mee. In haar weg naar de grond voelde ze hoe de kogel door haar haar streek. Meteen toen ze de grond raakte keek ze op. Sjors had zich omgedraaid en vuurde nu naar het busje dat op hem afstormde. Stukjes asfalt vlogen in het rond. Het duurde even voor Marloes besefte dat Sjors zelf ook onder vuur werd genomen maar blijkbaar had de schutter hem nog niet geraakt. Marloes keek vluchtig naar het busje en besefte dat Robin half uit het venster balanceerde. Dat was de druppel. Marloes zou niet toestaan dat Sjors ook hem van haar afpakte. Ze sprong op Sjors af die geen oog meer voor haar had en sloeg haar elleboog midden in zijn nek, zo dicht mogelijk bij het uiteinde van zijn ruggengraat. Hij viel voorover. De wagen kwam stopte met piepende banden, maar Marloes had geen oog voor de chauffeur. Ze greep het wapen uit Sjors zijn handen en stampte hem met haar linkervoet in zijn zij zodat hij omrolde en op zijn rug terecht kwam. Met een ijzeren blik en zonder een woord te zeggen richtte ze het pistool en vuurde vijf keer recht in de borstkast van Sjors.

Hilje kwam met een smak tegen het asfalt terecht. Nog voor hij goed en wel besefte wat er gebeurd was zag hij Marloes op Sjors afstormen. Hilje sloot even zijn ogen om na de denken. Hij veegde een straaltje bloed dat uit zijn mondhoek liep weg en stond moeizaam op. Marloes moest zich maar redden, hij had andere prioriteiten. Met een suf hoofd stond hij recht en draaide zich om. De combi was bijna helemaal in het water verdwenen. Enkel de achterkant dreef nog boven water. Zonder nadenken trok hij zijn shirt uit en dook in het water.

'Godverdomme! Help! Iemand!'
Yolanda werd gek in haar gevangenis. Tranen stroomden als rivieren uit haar ogen, hoewel ze dat zelf niet merkte. De achterruimte van de combi deed dienst als een soort duikklok waardoor de wagen langer aan de oppervlakte bleef. Maar in tegenstelling tot een normale duikklok kwam er in haar geval water langs de randen binnensijpelen. Het water kwam al tot haar neus en ze moest watertrappelen om boven te blijven. Even ging ze kopje onder en benevelde het ijskoude water haar. Even vond ze rust. En toen, plots vanuit het niets kwam er een wit licht. Ze dwong zichzelf sterk te zijn en worstelde haar hoofd nog een keer boven water. Midden in het heldere licht stond Hilje. Was ze dan toch niet dood? Ze had hoofdpijn van het koude water. De stem van Hilje bonkte in haar hoofd.
'De foto's!'
Hilje stond doorweekt in het schijnsel van de volle maan. Heel zijn gezicht was betrokken in een grijns van pure woede.
'Als je eruit wil moet je me de foto's geven Yolanda, anders gooi ik de deur weer dicht en laat ik je samen met dit ding naar de bodem gaan.'
Yolanda was meteen weer klaarwakker.
'Nee! Hilje! Laat me hier niet achter!'
'Geef dan verdomme de foto's trut!'
Hilje deed een van de portieren al weer dicht op zijn dreigement kracht bij te zetten. Water gutste langs de rand van de combi. Yolanda had niet veel tijd meer. Ze dwong zichzelf helder te denken. Foto's. De foto's die Hilje aan haar had gegeven. De foto's waar op te zien was hoe het Levi was die Bram vermoordde. In een heldere flits kwam alles terug. Ze vermande zich en dook onder water. Met haar handen schraapte ze langs de bodem van de combi tot ze eindelijk een hoopje verfrommelt papier had gevonden. Ze kwam meteen weer boven water en stak de compleet verwaterde enveloppe uit naar Hilje.
'Hier! Laat me hier nu uit!'
Hilje nam de enveloppe aan en stak hem vlug achter zijn broeksriem.
'Mooi zo, het was fijn zaken doen met je Yolanda.'
Even vreesde Yolanda dat Hilje het portier weer zou dichtgooien en haar hier zo zou achterlaten. Waarom kon ze er in godsnaam niet zelf uitklauteren? Mensen vertrouwen was nooit de sterkste kant van Yolanda geweest. Maar hoe hard ze ook probeerde, haar handen schoven steeds langs de metalen wand terug naar beneden, net niet hoog genoeg om de rand van de combi te grijpen.
Uiteindelijk bood Hilje zijn hand aan. Zonder nog iets te zeggen greep Yolanda die met alle macht vast en kroop uit de combi. Even keek ze Hilje aan.
'Nu staan we gelijk, begrepen. Ik wil niets meer met je te maken hebben.'
Hilje keek haar echter met vlammende ogen aan.
'Geloof me Yolanda, ik wil ook niets meer met jou te maken hebben.'
Yolanda ging er niet op in. Ze liet zich in het water glijden en klom uit het kanaal. Toen ze zich omdraaide zag ze dat de combi helemaal verdwenen was. Achter haar kwam ook Hilje uit het water gekropen. Maar daar trok ze zich niets van aan. Ze liet zich op haar rug vallen en keek naar de sterren. Even moest ze van haar vrijheid genieten.

Levi keek toe hoe Marloes Sjors in koele bloedde neerschoot. Hij voelde niets, geen verdriet, geen spijt. Hij was gewoon te dom geweest. Hij was niet geduldig. Levi was wel geduldig. Hij keek dan ook gewoon toe toen Marloes in Robin zijn armen sprong.

'Marloes!'
Marloes keek naar Robin die uit de wagen kwam gestormd. Ze was meteen al haar problemen vergeten. Ze smeet haar wapen achteloos weg en viel in de armen van Robin.
'Ik heb je zo gemist! Het spijt me van Elise, ik had het niet mogen doen.'
'Elise is een bitch Marloes, ik wil dat je nooit meer over haar spreekt. Nooit meer.'
Marloes kreeg schrik van de blik die Robin in zijn ogen had. Maar zijn knuffel maakte veel goed. Toen al besefte Marloes dat ze nooit meer over Elise zou beginnen, ze besefte dat zij haar overwonnen had.
Robin wreef kalmpjes door haar haar.
'Waarom geef je mij het wapen niet? Ik zag hoe je Sjors neerknalde. Erg moedig van je.'
Marloes gaf Robin een por.
'Doe niet zo kinderachtig tegen me, ik kan men eigen mannetje wel staan. Denk maar niet dat ik nu in tranen ga uitbarsten! Daarbij is dat pistool toch nutteloos. Het magazijn is op, ik heb de kogels geteld. 6 stuks.'
Robin kuste haar. Uit een ooghoek zag hij hoe Evelien en Hilje elkaar aan zaten te staren.

'Hier!'
Hilje smeet Evelien een verfrommeld pakje toe.
'Foto's, het was jou lieve man die onze zoon vermoordde.'
Hilje keek haar afkerig aan. Hij voelde zich leeg, en toch vond zij ngeest rust nu alles voorbij was. Evelien kreeg tranen in haar ogen. Hilje had zich daarop voorbereid, hij zou zich niet door haar laten doen.
'Dat weet ik toch, sukkeltje van me, waarom denk je dat ik anders naar jou toe ben gekomen om je te helpen. Het spijt me dat ik je niet geloofde. Ik wou dat ik het goed kon maken. Maar dat kan ik niet. Ik weet dat het over is tussen ons Hilje, ik zou ook niet anders verwachtten.'
Evelien draaide zich om. Hilje voelde iets in zichzelf breken. Hoe kon hij dit Evelien aandoen. Hij verbande zijn voornemen en stapte op haar af en omarmde haar om haar te troosten.
'Het is nu toch goed, alles is voorbij. We hebben bewijzen, morgen gaan we Levi laten oppakken.'

Uit het niets kwam Levi afgestormd. Zijn donkere Fort Focus dook op uit het niets en was op de mensenmassa gericht. Hoeveel zou hij er kunnen overrijden? Twee? Drie? Misschien allemaal zelfs. Hij stak zijn koplampen aan en zag hun verbaasde blikken. Ze konden niets meer doen. Ze gingen er allemaal aan. Plots was er een knal te horen en vloog zijn hoofd achterover. Zijn auto slipte en miste Robin op een haar na. Hilje had minder geluk en kwam om de motorkap terecht. Hij werd over de wagen gesmeten en kwam met een onmenselijke klap op het asfalt achter de wagen terecht. Iedereen keek verbaasd naar het gebeuren. Niemand merkte hoe de wagen in het kanaal verdween. Levi was al dood voor hij het water raakte. Marloes keek verbaasd naar Yolanda, die zat op de oever met het pistool waarmee Marloes Sjors had neergeschoten in haar handen. 
'Zeven kogels Marloes. Er zaten zeven kogels in het wapen, je bent degene die al in de vuurkamer zat vergeten.'

Evelien had echter alleen maar oog voor Hilje.
'Komaan Hilje! Nu niet weggaan!'
Ze keek Robin aan.
'Verdomme! Bel dan toch een ambulance! Hij is net aangereden als je het nog niet doorhad!' Hilje verloor veel bloed. Zijn ogen dwarrelden alle kanten op. Evelien was ervan overtuigd dat ze hem zou verliezen en barstte in tranen uit.


0 dagen
Het was een zonnige dag, hoewel de wind koud aanvoelde. De herfst lag al in de lucht, hoewel het nog maar juni was. Robin liet zijn blik weer naar beneden gaan. Hij had er al vrede mee genomen dat hij zijn beste vriend moest laten gaan. Hoe moeilijk dat ook was geweest. Hij was er ziek van, hij kon zijn ontbijt maar nauwelijks binnenhouden. Hij moest de grootste moeite doen om zijn slokdarm te controleren zodat hij zijn zwarte pak niet wou bevuilen. Hij zocht steun bij Marloes en kneep zachtjes in haar hand. Hij merkte zelfs niet dat de pastoor al met zijn preek begonnen was.
'Vandaag zijn we bijeengekomen om afscheid te nemen van 2 aparte levens.'
Robin hoorde de moeder van Marloes snikken in de achtergrond. Nu al, en de viering was nog maar net begonnen. Robin keek naar de glas in lood ramen maar moest zijn blik al vlug afwenden omdat de heldere licht hem misselijk maakten.
'Maar dat wil niet zeggen dat we ze verloren hebben. We krijgen ze terug als 1, de een versmolten in de ander. En als zij samen in hun leven willen verdergaan, wie zijn wij dan om hun geluk te stoppen? Daarom beste mensen. Als er ook maar iemand is die een bezwaar heeft om het huwelijk tussen Marloes en Robin in te zegenen, dat hij dan nu mag spreken of voor altijd zwijgen.'
Nu kreeg Robin echt wel last van zijn kater. Hij vervloekte iedereen die er zo had op aangedrongen om de fles smirnoff in een keer uit te drinken. Hij merkte niet dat hij het verkeerde moment had gekozen om hard te kuchen. Hij liet zijn blik onschuldig naar Marloes gaan maar zij keek hem enkel verwijtend aan. Op de achtergrond klonk er hier en daar gegrinnik en zelfs de pastoor kon ene grijns niet tegenhouden. Marloes, zelfs als ze kwaad was zag ze er beeldschoon uit in haar witte jurk. Voor haar doorstond hij deze kwelling. Voor haar bracht hij geen voormiddag door in de badkamer. Voor haar had hij zijn vrijgezellenbestaan, zijn grootste vriend, opgegeven.

Marloes sloot haar ogen. In gedachten zag ze Levi of Sjors de kerk binnenstormen. Even dacht ze aan Hilje. Ze had zo graag gehad dat hij er nog bij had kunnen zijn. Robin verstoorde haar echter met zijn gekucht uit die gedachte. Ze keek hem nijdig aan. Waar haalde hij het lef vandaan om dat op dit moment te kuchen? Ze gaf hem zijn vuilste blik. Hij moest alvast kennis maken met het gezicht dat ze had als ze kwaad was. Plots werd de spanning gebroken door de pastoor.
'Dan mag u nu de bruid kussen.'
Marloes was alles op slag vergeten. Ze negeerde zelfs de walm van wodka toen ze Robin omhelsde en hem kuste zoals ze nog nooit had gedaan. Het was een prachtige dag.

'Mooie viering, maar niet zo mooi als jij Marloes. Je straalt helemaal!'
Marloes glimlachte breed toen ze naar Evelien keek. Ze was sober gekleed, maar haar zwarte jurk sprak boekdelen.
'Bedankt Evelien. Ik ben blij dat je kon komen.'
Marloes bladerde door de kaarten die ze had gekregen. Het waren er massa's. Het nadeel van als je hele levensverhaal op tv was geweest.
'Ach ja, nu met Hilje enzo stond men hoofd ook niet naar veel andere zaken. Ik ga volgend jaar nog wel eens naar Australië. Marloes? Scheelt er iets?'
Marloes was stokstijf blijven staan met een kaart in haar handen. Ze kon niets uitbrengen.
'Hier' wist ze uiteindelijk uit te brengen.
Evelien nam de kaart aan en keek wat er op stond.
"Ik hoop dat je een prachtige dag hebt. Ik kon er jammer genoeg niet bij zijn, maar ik wens jullie beiden veel geluk. Groetjes, Yo."
'Yolanda? Je kreeg een kaart van Yolanda?'
Evelien keek nerveus op de achterkant van het kaartje, maar dat was blanco. Geen afzender, geen postzegel, enkel een kaart.
'Hoe zou het met haar zijn?'

Yolanda depte haar voorhoofd met haar zakdoek af. Australië was een hel. Blijkbaar hadden ze hier de airconditioning nog niet uitgevonden, of in ieder geval niet op de plek waar Yolanda haar wagen had gekocht. Met een pick-up donderde ze over de zandwegen. Nog even en ze was waar ze moest zijn. Ze graaide naar het handschoenenkastje en haalde er een pistool uit. Ze smeet het op de stoel naast zich en richtte toen haar blik weer op de weg. Enkel woestijn voor haar, niets anders. Hier, midden in de woestijn, werd het jaarlijkse biker festival gehouden. Motors konden hier zo hard rijden als ze maar durfden. Het was een feest voor iedere motorrijder, maar dit jaar niet. Yolanda dacht weer aan Lennart en hoe een motorrijder, volledig in het zwart, hem genadeloos had neergeknald op haar huwelijk. Ze wenste zo'n afloop niemand toe. Even dacht ze aan Marloes en Robin. Ze hoopte van harte dat ze gelukkig zouden worden. Daarna focuste ze haar blik weer op de weg. De zwarte motorrijder zou hier zijn. Dat wist ze. Ze had er jaren over gedaan om hem te vinden, maar nu was het zover. Vandaag zou Yolanda wraak nemen.

Evelien scheurde met haar motor over de Nederlandse wegen. Haar blonde haren waren het enige wat uit haar zwarte helm stak. Ze was een met de motor, een met de natuur. Ze voelde zich zo vrij als een vogel. Even dacht ze met heimwee aan het bikerfestival in Australië. Ach, volgens jaar had ze weer een kans. Nu moest ze voor Hilje zorgen. Ze was niet van zin hem een tweede keer te verliezen. Ze kwam aan bij haar huis en stapte voorzichtig de slaapkamer binnen.
'Hoe was de bruiloft?'
Hilje was blijkbaar wakker en zat een boekje te lezen.
'Moet jij niet rusten? Ben je alweer vergeten dat je een hersenschudding hebt? De dokter zei dat je moest rusten!'
'Het is de bruiloft van mijn vrienden! Ik ben niet van plan om hier heel de tijd te blijven zitten!'
'Hier hebben we het toch al over gehad sukkeltje van me. Als je in de voormiddag rust kan je straks mee naar het feest. Misschien laat ik je zelfs rijden.'
Evelien zette haar zwarte helm op het nachtkastje en gaf Hilje een kus.
'Misschien heb ik deze avond wel helemaal geen zin in dat soort feestjes.'
Hilje grijnsde en beantwoorde haar kus. Hij streek met zijn hand door haar lange blonde haren.
'Ach' zei Evelien, 'Een beetje lichaamsbeweging kan geen kwaad.'

[poltergeist]

Het einde van hunted.
Graag wil ik langs deze weg een aantal mensen bedanken:

Yolanda: voor al haar betalezer prestaties, ookal zit ze nu in het verre Oceanië
Sjors: omdat ik zonder hem nooit dit hele plot had verzonnen
Marloes: omdat ze altijd naar mijn gezaag wou luisteren.
Hilje: Omdat ik hem het meest van al misbruikt heb in heel Hunted.
En natuurlijk iedereen die tot hier is gekomen met lezen. Die persoon heeft er trouwens stipt 100 wordbladzijden opzitten.

Verder wil ik iedereen bedanken die in een of andere vorm in het verhaal is voorgekomen. Omdat zij niet al te groot protest ertegen hebben aangespannen. Ik denk hierbij aan:

Bram
Christien
Elise
Evelien
Hilje
Joost
Jorg
Judith
Lennart
Levi
Luc
Maarten
Mark
Marloes
Martijn
Martin
Mathias
Robert
Robin
Sjors
Yannick
Yolanda

En waarschijnlijk nog wel een paar die ik me nu niet herinner.

[Sjors]

Fantastisch!

[hillo]

 ;D Supervet Mario! Mooi einde, goed einde, rustgevend einde, maar toch nog een kleine mogelijkheid om een vervolg te maken :P Precies zoals het hoort!

Wanneer ligt het boek in de winkel? ;D

[levi123]

*bows down* Jeetje wat sick!!
Al had ik van jou wel verwacht dat je er een twist ending/Saw ending van ging maken  ;).
Geintje, nee echt briljant gedaan.