Martijn's schrijfsels

[Martinulus]

Als LC post, mag ik dan ook mijn fantasyverhalen posten? Ze zijn wel in het Engels :)

[hillo]

Ga je gang, daar is het Creativiteitsboard voor ;)

[Martinulus]

Morgen misschien, ik moet immers een heel hoofdstuk overtikken :P

[hillo]

En nog proefwerken leren ook :o

[Martinulus]

En nog proefwerken leren ook :o

Jaja, ik ben druk

[Luc]

heel druk zo te zien :P

[hillo]

kerstactie he.. al heb ik hem helemaal niks zien doen :o

[hillo]

Ik vind jouw verhalen maar niks maria..

[Sjors]

IK heb volgens mij ook wat gemist hier...

[hillo]

Morgen misschien, ik moet immers een heel hoofdstuk overtikken :P

't zal een lang hoofdstuk zijn..

[Martinulus]

Weet je wat, ik attach mijn nieuwste creatie. Veel leesplezier!

[hillo]

Hoera!

[Martinulus]

Geen fantasieverhaal, maarre, ik vond het wel mooi. Ik heb "Het Regent Zonnestralen" vertaald in het Engels. Hij is niet perfect maar hij is redelijk zingbaar:

Acda & de Munnik - It's raining shining sunrays (Het Regent Zonnestralen)

On a terrace down in France in shining sun,
Sits a man who before now has never won,
But his car had crashed not quite far away,
Without him, without Herman, he had sold it yesterday.

Herman on the terrace in the sun,
Read in the Times that now he had forever gone,
But the car had burned in flames and fire down,
And the name of him who bought it, he recognised as his own.

Chorus:
Oh-oh-oh
Just breathe one more time slowly,
Oh-oh-oh
It seems like raining all those days
But it's raining, and it's raining,
Shining sunrays

A week ago, in a park so shining green,
He had seen his life, not liked what he had seen,
He was a man whose life was already set in stone,
And of all his boyish dreaming, he had attained old age alone.

Chorus.

On a bench in this park he made a plan,
Call it brave, call it fleeing, but I'm gone as soon I can,
't was a week ago now, and he's sitting here right now,
And how to cope with his freedom? Not the faintest idea how.

Herman reads it time after time,
Black on white, it's there, it can never be a lie,
Did he keep all his beliefs and dreams to himself before,
He's nowhere nothing no man, he is free forever more.

Herman foots the bill and rises up,
He has finally from down, become right up,
A second chance I've got now, and it's more than I deserve,
But if this is it, it is this,
If this is it, it is this,
If this is it, it is this,
And we'll see to what it serves.

Chorus.

[Mollemaarten]

Wow... Echt vét knap  [klap] [klap]

[Martinulus]

Dit keer voor de verandering eens een Nederlands verhaal over die andere passie van me: politiek, en dan voor de Christendemocratische politiek. Het verhaal, dat ik hier stukje bij beetje ga posten, gaat over de dagelijkse ervaringen van CDA-Kamerlid Willemijn Nieuwe. Om het makkelijker te maken, heb ik alle echte politici vervangen door fictieve mensen. Het verhaal is half geschreven in de eerste persoon, vanuit het perspectief van Willemijn, en de andere helft bestaat uit verslagen van Kamerdebatten, met aantekeningen van Willemijn erbij.


De orde van de dag

Dinsdag 27 April, 2010
Ik ben nu 1 van de 41, en daar ben ik best trots op. Oja, we staan er slecht voor, als Christendemocraten, nu we van alle kanten door rechts-populisten worden belaagd in de peilingen van gerenommeerde opiniepeilers, maar ongetwijfeld heeft Nederland nog behoefte voor onze boodschap. Toch is er een grote leegte achtergelaten door het vertrek van onze leider, Minister-President Balkenende, om voorzitter te worden van de Europese Commissie.  Onze nieuwe leider, Leonard Goedhart, is een prijzenswaardig man, maar hij zal zich moeten meten aan een goed leider in de christendemocratische traditie: onkreukbaar, integer en betrouwbaar. Leo Goedhart bezit deze kwaliteiten niet zo sterk als "JP" die had, maar hij heeft weer andere: zijn relatieve jeugd, voor zover je dat zo zou kunnen noemen, en een redelijke dosis charisma die toch volgens sommige commentatoren bij zijn voorganger ontbrak.

Wie ik ben? Ik ben het nieuwste Kamerlid- ik volg Leo op nu hij in het Torentje zit. Mijn naam is Willemijn Nieuwe (nee, zo heet ik echt), en met mijn 27 jaar ben ik toch wat jong voor een lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal. Desalniettemin was het CDJA net zo blij met mijn benoeming als met de verkiezing van Leo. Ik woon momenteel in Leiden met mijn vriend Jasper, en hoewel we al wel plannen hebben, zijn we nog niet getrouwd. Het is niet meer dan 20 minuutjes met de trein van mijn huis op de Wassenaarseweg naar mijn werk op het Binnenhof. En zo gebeurde het dat ik, na een aantal jaren als persoonlijk assistent van CDA-Kamerlid Michiel Rotteveel te hebben gewerkt (voor een politicologe als ik een ideaal baantje), nu zelf zitting mocht nemen op die befaamde blauwe zetels die je zo vaak op televisie ziet, en ik moet met enig schuldgevoel bekennen dat het een gevoel van voldoening geeft erin achterover te leunen.

Met een plechtig "Zo waarlijk helpe mij God Almachtig" was het dan toch echt begonnen: mijn loopbaan als Kamerlid. Ik was zelfs even op het journaal in het item over de nieuwe Minister-President, en toen ik in beeld was tijdens het afleggen van de eed zag ik de blijdschap van me afstralen. Ik merkte ook op, met enige opluchting, dat ik er ondanks mijn gehaaste vertrek van huis voor de zitting er toch wel presentabel uitzag. Mijn bril stond recht op mijn neus en mijn bruine haar was netjes gekamd. Op het moment dat je voor zo'n camera staat, vergeet je dat nu eenmaal allemaal: dan slaat voor mij de plankenkoorts toe.

Na een gesprek met Fractievoorzitter Van Velden werd mij meteen een belangrijke portefeuille toegewezen: integratiebeleid. Ook werden er een paar minder belangrijke portefeuilles weggegeven: jongerenzaken en universitair onderwijs. Nu wil het feit dat ik dat meteen in de praktijk kon brengen, want Minister Hoekenaar van WWI had een brief naar de Kamer gestuurd waarin hij de resultaten van het wijkgericht integratiebeleid presenteerde in een aantal steden. Na enig overleg in de fractie en een briefing door Rogier, mijn persoonlijk medewerker, zou de Kamer de dag na mijn eerste dag in de Kamer in plenair debat gaan. Het lijkt me handig om dit uit te leggen aan de hand van mijn persoonlijke aantekeningen bij de Handelingen van de Kamer.

Handelingen der Tweede Kamer, Woensdag 28-4-1991
Aan de orde is het algemeen overleg met de Minister van Wonen, Wijken en Integratie naar aanleiding van de brief met betrekking tot het wijkgericht integratiebeleid.

De beraadslaging wordt geopend.

Mevrouw Nieuwe (CDA): Mevrouw de Voorzitter, ik moet toch bekennen dat ik ietwat nerveus ben, maar ik wil toch namens mijn fractie, met een kritische blik, de minister gelukwensen met zijn resultaten. Hierbij hakkelde ik een beetje: het is niet niets, je eerste speech geven voor een plenaire ziting! Gelukkig had de voorzitter een goed woordje voor me over.

De Voorzitter: Mevrouw Nieuwe, dat hebben we allemaal als we voor het eerst spreken. Gaat u vooral door, we luisteren.

Mevrouw Nieuwe (CDA): (hartelijk lachend) Dankuwel voor de geruststelling, mevrouw de Voorzitter. De Minister schreef in zijn brief dat men had geconstateerd dat in de steden, zoals Leiden, waarin het wijkgerichte integratiebeleid is toegepast, een aantal goede resultaten zijn geboekt. Toch moet ik ook met grote zorg vaststellen dat de kosten erg uit de hand zijn gelopen. Ik zou daarom de minister willen vragen of hij aanbesteding aan particuliere organisaties wel voldoende heeft overwogen.

Toch, mevrouw de Voorzitter, wil ik onderstrepen dat het maatwerk dat verricht is een grote vooruitgang is ten opzichte van het beleid van het vorige kabinet.

De heer Koeleman (PVV): Mevrouw de Voorzitter, mag ik ten eerste uitspreken dat ik volkomen begrijp dat het de allereerste termijn is van mevrouw Nieuwe, maar zou ze reëel kunnen blijven? Ik had uiteraard verwacht dat Koeleman zou opspringen voor een interruptie bij deze opmerking... het is een van de trucjes die Kamerleden wel vaker gebruiken om meer spreektijd te krijgen.

Mevrouw Nieuwe (CDA): Reëel, mevrouw de Voorzitter? Ik ben reëel. De resultaten...

De heer Koeleman (PVV): Voorzitter. Onderschrijft u dan de "laat-maar-gaan"-aanpak van het kabinet ten opzichte van de moslims?

Mevrouw Nieuwe (CDA): We weten allemaal, en dat weet de heer Koeleman net zo goed als ik, Voorzitter, dat de resultaten van minister Verdonk...

De heer Koeleman (PVV): Maar voorzitter, ik heb het helemaal niet over...

De Voorzitter: Gaat u maar weer zitten, mijnheer Koeleman: we hebben uw zegje gehoord en mevrouw Nieuwe wil het graag over de resultaten hebben, dus daar heeft ze dan nu de ruimte voor: het is haar spreektijd. Mevrouw Nieuwe. Wat was ik blij met deze interventie, want Koeleman had electoraal gehakt van me gemaakt.

Mevrouw Nieuwe (CDA): Zoals ik dus al zei, mevrouw de Voorzitter, de resultaten van minister Verdonk waren alleszins ook geen succes, ik durf zelfs te zeggen dat ze minder succes hadden dan de resultaten waartegen de heer Koeleman nu ageert als zijnde "laat-maar-gaan". Zoals ik al eerder opmerkte had ik dit al van tevoren uitgedacht.

Toch heeft hij daar wel een punt, namelijk dat "laat-maar-gaan" geen juiste aanpak is van het probleem. Maar dit kabinet hanteert dan ook geen "laat-maar-gaan"-aanpak, het doet een beroep op de burger en daar ben ik blij mee! Het bevorderen van contacten tussen autochtonen en allochtonen is alleszins een zeer prijzenswaardige bezigheid, en dat is een deel van het wijkgerichte integratieproject. Toch wil ook de minister vragen, aan de hand van de gepresenteerde cijfers, wat hij precies heeft gedaan om dialoog en participatie te bevorderen.

Als de minister in zijn eerste termijn daarop zou willen letten en mijn vragen zou willen beantwoorden, dan zou ik in ieder geval met mijn allereerste termijn bijzonder tevreden zijn.

(geroffel op de bankjes) Dat betekent instemming van mijn collega's. Heel bemoedigend, al moet ik wel opmerken dat het aan PVV-zijde stil bleef.

En mevrouw de Voorzitter, ik zou graag mijn collega's even willen bedanken voor die roffel. Met mijn naam en mijn anciënniteit heb je dat soort steun nu eenmaal nodig. (gelach)

De heer De Weerd (PvdA): Voorzitter, wat kan ik nog meer zeggen nadat onze nieuwste collega zulk een sprekende bijdrage heeft geleverd: wat dat betreft ben ik het in grote lijnen geheel eens met mevrouw Nieuwe. Ook ik vind de Inburgeringswet van mevrouw Verdonk niet toereikend en ik ben blij dat er een alternatief kwam. De Nederlandse overheid moet actief op de bres gaan voor de democratische verworvenheden die wij hier kennen, wil ik toevoegen aan haar betoog over dialoog en participatie, maar verder onderschrijven wij dat helemaal.

Toch, voorzitter, wil ik een vraagteken plaatsen bij het "beroep op de burger". Dit beroep neemt namelijk vaak de vorm aan van een beroep op de portemonnee van de burger. Ten principale ben ik het daarmee eens, maar het zou nog wel eens een negatieve prikkel kunnen vormen voor de inburgering. Ik zou de minister dan ook willen vragen of hij enig plan heeft de eigen bijdrage in een nationale aanpak te verwerken.

De heer Van Middelburg (VVD): Voorzitter, wat is het alternatief dat mijnheer De Weerd voorstelt?

De heer De Weerd (PvdA): Dat heb ik al vaker gezegd, Voorzitter: aanbetalen, maar bij succes terugbetalen. Als iets pijn doet in de portemonnee zal men het namelijk ook niet doen.

Maar toch, de resultaten van de wijkgerichte aanpak zijn er, en er rest mij niets dan de minister geluk te wensen met zijn resultaten, in navolging van mevrouw Nieuwe.

Hiertussen volgden nog enkele bijdragen vanuit de VVD en de SP, waarbij vraagtekens werden gezet bij  het beleid. Ik denk dat daar nog wel eens een motie vandaan kan komen. Nee, ik wachtte rustig af, en toen kwam Koeleman aan het woord... tijd om hem terug te pakken.

De heer Koeleman (PVV): Voorzitter, voor u mij afkapte in mijn vragen aan mevrouw Nieuwe, stond ik op het punt gehakt te maken van de "laat-maar-gaan"-aanpak van het kabinet. En wat mij betreft is het ook een "laat-maar-gaan"-aanpak! Terwijl Nederland wordt overspoeld door moslims die allemaal zeer gebrekkig integreren, staat het kabinet en consorten, en daarmee bedoel ik Nieuwe en De Weerd, daar doodleuk te verdedigen dat wij concessies zouden moeten doen aan de migranten. Wat mij betreft is het duidelijk, en wat de kiezer betreft ook: aanpassen of ophoepelen, en resultaten of niet, dat heeft het kabinet niet door. Op dit moment sprongen 2 of 3 collega's op om een interruptie te maken... daarbij is Koeleman erg populair.

De heer Barack (GL): Wanneer houdt de heer Koeleman nu eindelijk eens op met zijn intolerantie, Voorzitter? Kan hij één voorbeeld geven van het negatieve effect van zulke concessiess?

De heer Koeleman (PVV): Genoeg, voorzitter, genoeg. Neem nu straatcriminaliteit: doet dit "wijkgerichte beleid" daar iets voor? Nee! Je moet tegen dat tuig gewoon hard optreden.

De heer Van Daalen (D66): Typisch, mevrouw de voorzitter. We debatteren hier over enige multiculturele kwesties en mijnheer Koeleman is er weer als de kippen bij om mensen buiten te sluiten en het kabinetsbeleid te hekelen. Wanneer houdt het nu eens op?

De heer Koeleman (PVV): Ik houd pas op als het kabinet doet wat nodig is.

De heer Van Daalen (D66): Dan kan hij lang wachten, ben ik bang, want ik denk dat niemand hem ondersteunt. Weet u wat ik denk, voorzitter? Dat mijnheer Koeleman weer eens over de laatste peilingen heeft gelezen, en dat hij zetels ruikt. Van Daalen is een geweldige kerel. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar hij is een geweldig debater en een hartelijke man.

De heer Koeleman (PVV): Och wat een onzin, mevrouw de voorzitter. Kunt u mijnheer Van Daalen niet bij de les houden? Het gaat hier over hele reële problemen voor de kiezer en niet over enige hypothetische verkiezingsuitslag.

De heer De Weerd (PvdA): Ik wil even terugkomen op het punt van mijnheer Koeleman dat wij concessies zouden voorstaan, voorzitter. Dat is echt niet waar, zeker niet op onze democratische verworvenheden.

De heer Koeleman (PVV): Daar merken we anders niet veel van, mijnheer De Weerd. De kiezer is al het gepraat zat en wil actie- participatie en dialoog werkt niet in het geval van de onverdraagzame Islamitische cultuur. Ook de vrijblijvende natuur van het proces die hij en mevrouw Nieuwe voorstaan, daar schieten we absoluut niks mee op. Assimileren of remigreren. En op dat moment, enter Willemijn Nieuwe. Ik keek van De Weerd naar Rotteveel en na van die laatste een bemoedigend knikje te hebben gehad, stond ik op en liep ik naar de interruptiemicrofoon.

Mevrouw Nieuwe (CDA): Voorzitter, ik zou nu graag diezelfde vraag willen stellen aan de heer Koeleman als hij aan mij: kan hij nu eens reëel blijven?

De heer Koeleman (PVV): Ik ben reëel, mevrouw de voorzitter!

Mevrouw Nieuwe (CDA): Als u het reëel wil noemen om al die mensen die hier in Nederland zijn geboren terug te sturen naar huis, en om alles op het bordje van de migrant te leggen, dan vraag ik mij toch af wat u in deze Kamer doet.

De heer Koeleman (PVV): Ik vertegenwoordig hier de burger, mevrouw de Voorzitter. Mevrouw Nieuwe heeft haar nieuwe baan dus nog niet helemaal goed begrepen- ik had gehoopt dat zij iets minder politiek correct zou zijn dan haar partij. Wat een manier om me af te kappen... ik had hem wel goed te pakken.

Mevrouw de Voorzitter, met deze vraag laat mevrouw Nieuwe wederom zien dat de Haagse kaasstolp geen verzinsel is. Ik wil de minister vragen of hij eens echte actie wil overwegen in plaats van dit halfzachte gepraat.

Hier volgde nog Van Daalen, die erop wees dat dit debat ging over het verslag en niet over het algemene beleid. Na wat verbaal gescherm bij de interruptiemicrofoons volgden een aantal andere woordvoerders, waarna de beurt dan eindelijk was aan minister Hoekenaar.

Minister Hoekenaar: Dank u wel, mevrouw de voorzitter. Met gepaste trots schreef ik de Kamer over de geboekte resultaten van het programme wijkgericht integreren, en ik ben volledig eerlijk geweest. Ik had echter geenszins verwacht het makkelijk te krijgen in deze vergadering, en dus wil ik ingaan op de gegeven reacties van de verschillende woordvoerders.

Ondanks haar naam en anciënniteit moet ik toch mijn grootste bewondering uitspreken voor het overtuigende betoog van mevrouw Nieuwe, en bedank ik haar voor haar steun. Toch stel ik ook haar kritische kanttekeningen op prijs bij mijn beleid, en geef ik dus met plezier antwoord op haar vragen. Wat betreft de aanbesteding aan particuliere organisaties, dat ligt vooral bij de gemeenten, die keuze ligt niet bij mij.

Mevrouw Nieuwe (CDA): Is het dan niet eens tijd voor wat strenger toezicht, zeker gezien het kostenplaatje?

Minister Hoekenaar: Ik bedank mevrouw Nieuwe voor haar vraag, maar op dit moment is het nog een pilot. We zullen het overwegen in het besluit tot doorzetting van de pilot. Wat betreft haar tweede vraag, omtrent dialoog en participatie: dat bevorderen we liever op nationale schaal- de informele contacten spelen echter in het wijkgericht integratiebeleid wel degelijk een rol, en ik zou haar willen verzekeren dat er een bevredigende aangroei van sociaal kapitaal plaatsvindt, zo wijzen de cijfers uit.
Wat de heer De Weerd betreft, ik ben duidelijk over de eigen bijdrage. Ook dat ligt bij de gemeenten, en voordat hij opstaat: dat is maar goed ook.

De heer  De Weerd (PvdA): Ik sta alsnog op, voorzitter. Vindt de minister ook niet dat gemeenten zoals Amsterdam er niet bepaald fraai van afkomen als we hun behandeling van de bijdrage onder de loep nemen?

Minister Hoekenaar: Voorzitter. Mijnheer De Weerd heeft daarin gelijk, maar we hebben al duidelijke afspraken gemaakt wat dat betreft, en dat zou voldoende moeten zijn. Verder wil ik nog reageren op het weer zeer vermakelijke betoog van de heer Koeleman: wij staan voor een reëel beleid, niet voor schrikbeelden, zoals zijn partij. Ik blijf erbij dat we met vertrouwen vooruit kunnen zien naar nationale toepassing van het wijkgericht integratiebeleid. Dankuwel, mevrouw de voorzitter.

De Voorzitter: En daarmee komt er een einde aan de eerste termijn. Ik schors de vergadering nu voor een half uur zodat de Kamerleden zich kunnen voorbereiden op hun tweede termijn.


Buiten de plenaire zaal stond Rogier me op te wachten, samen met Van Velden. "Je was geweldig!" zei Rogier met een glimlach. Van Velden was het daar wel mee eens. "Heel goed voor je eerste keer, Willemijn," zei de fractievoorzitter vaderlijk. "Vooral met Koeleman... je hebt hem alle hoeken van de zaal laten zien."
"Oh?" vroeg ik, verbaasd dat het met Koeleman zo goed op beeld was overgekomen. "Ik was er bijna geweest als de voorzitter hem niet had afgekapt..."
"Ach," zei Van Velden. "Ik vind het vooral belangrijk dat ik de goede keuze heb gemaakt toen ik je integratiebeleid gaf. Het is een erg belangrijk thema voor November."
Ik stond op het punt om een opmerking te maken dat we de PVV buiten de deur moesten houden toen ik achter mij een kuch hoorde, gevolgd door een hand op mijn schouder. Ik draaide mij om en keek recht in het gezicht van collega De Weerd. "Zozo," zei hij vriendelijk, terwijl zijn ogen achter zijn bril mij indringend aankeken. "Ondanks dat akkefietje over de eigen bijdrage zijn we het dus roerend met elkaar eens dat wat Koeleman zegt onzin is. Goed gedaan, overigens, collega." Hij glimlachte. "Maar goed, ik neem aan dat je een motie in gaat dienen?"
"Ja," zei ik. "Ik wil dat er beter toezicht komt op de gemeenten wat betreft aanbesteding van delen van het beleid."
"Dat is mooi," zei De Weerd. "Daar kan ik me wel in vinden. Zouden we er een motie van kunnen maken waarin ook de eigen bijdrage en participatie-initiatieven zijn opgenomen? Dan hebben we één motie met zijn tweeën, en misschien kunnen we er wel nog meer steun voor vinden... ik denk dat we Van Daalen en Van Middelburg wel om kunnen krijgen voor de motie... Van Middelburg wordt moeilijker, dus ik denk dat jij beter Van Daalen kan nemen... voor een nieuw Kamerlid heb je al genoeg gepresteerd vandaag, denk ik."

Weer glimlachte De Weerd, en ik knikte instemmend, waarna we de motie schreven. Ik zou hem indienen. Daarna spoedde hij zich weg om Van Middelburg over te halen, en na Van Velden gedag te hebben gezegd, ging ik met Rogier even met Van Daalen praten. "Meneer van Daalen?" vroeg ik beleefd.
Hij draaide zich om en glimlachte. "Ah, mevrouw Nieuwe!" zei hij. "Mijn complimenten voor die eerste termijn. Ik denk dat als er niks ingrijpends gebeurt, dat het de TV wel zal halen."
Onbewust bloosde ik, want ik had daar nu weer niet op gerekend. Je kop op TV is nog steeds iets om aan te wennen. "Dankuwel, meneer Van Daalen," zei ik, "maar ik kwam eigenlijk om uw steun vragen voor een motie," toen overhandigde ik hem het papier waarop De Weerd en ik haastig de motie hadden gekrabbeld. Van Daalen nam het papier, bestudeerde het aandachtig en zette vervolgens zijn handtekening. "Alsjeblieft," zei hij.
Toen was het weer tijd. De Weerd kwam terug zonder de handtekening van Van Middelburg, dus diende ik de motie in namens De Weerd en Van Daalen.