Chapter 13: Con Men

[poltergeist]

HUNTED

Previously on Hunted
Marloes en Robin beleven de tijd van hun leven als een nieuw verlieft stelletje, maar alles verandert als Elise, de ex van Robin opduikt. Marloes kan niet met haar overweg. Elise heeft ondertussen ook al een nieuwe man, Yannick.
Robin wordt ontslagen omdat hij verdacht wordt van brandstichting.

63 dagen
Marloes zat voor het raam. Ze tuurde naar de motregen die zachtjes tegen het glas viel en stroompjes naar beneden vormden. Ze staarde steeds naar de plek waar Robin was verdwenen. Samen met Elise. Die verdomde Elise. De ex van Robin moest net nu langskomen? Net nu ze dacht dat Robin haar over Jorg kon laten heenkomen. En nu was hij weg, weg met die del. Al uren staarde ze naar de plek waar Robin was verdwenen. Plots werd haar aandacht naar een ander punt geleid. Een donkere figuur stapte de oprit op. Hilje was eindelijk terug, maar het kon Marloes niet schelen. Zelfs toen de bel klonk bleef ze verdwaasd zitten.
'Marloes!' Schreeuwde Sjors vanuit de keuken, 'doe jij nu eens open!'
Pas toen drong het door dat de bel a lvoor de 4de keer klonk. Dus stond Marloes recht. Ze slenterde naar de deur waar een verwaterde Hilje op haar stond te wachten.
'Zozo, dat werd tijd, of dacht je dat ik nog even wou bijzonnen?'
'Bek dicht Hilje, het is al erg genoeg.'
Marloes draaide zich om terwijl Hilje verbaast verder de gang inliep.
'Wat heb jij verdorie? Is er iemand dood?'
Marloes liep gewoon verder, de opmerking trof haar bijlange niet zo hard als dat Robin had gedaan.
'Jij zo dadelijk als je niet oppast.' Zei ze ijzig kalm. Hilje voelde hoe hij kippenvel op zijn armen kreeg. En de dag was nog wel zo goed gevorderd.
'Hoor eens!' Hilje stapte 2 grote passen naar voren en greep Marloes haar arm stevig vast en dwong haar te draaien zodat ze elkaar aankeken.
'Er is duidelijk iets mis ja, maar dat wil niet zeggen dat dat je het recht geeft om jezelf af te reageren op mij! Begrepen!' Toen Hilje klaar was smeet hij de arm van Marloes achteloos weg, wat hem een zeer vuile blik kostte.
'Als je het echt wil weten, Robin is weg. Hij is weg omdat jij hem nutteloos liet voelen! Hij is weg met die blonde trut van een Elise!'
'Elise? Wat Elise? Zijn ex?'
'Zijn ex ja! Die verdomde trut!' Marloes begon steeds heviger te snikken maar kon het toen niet meer aan. Ze viel tegen Hilje aan die haar nauwelijks kon opvangen en haar tegen zijn schouder legde.
'Rustig maar Marloes, het komt wel goed.' Hilje wreef geruststellen over het haar van Marloes, maar al wat hij terugkreeg was een schril gejammer en het gevoel van een shirt dat steeds natter werd.

Yolanda keek haar veel te kleine cel door. Waar zou het niet opvallen? Uiteindelijk viel haar oog op een smalle opening in de stenen, een gleuf die keurig door een voorganger was uitgeslepen maar waar de overheid nog geen geld voor over had om te maken. Snel nam ze het antivriesmiddel dat ze van Hilje had gekregen uit haar zag en stopte ze het in de spleet. Ze draaide zich om en stond nu oog in oog met Christien, haar celgenootje.
'Waar kijk jij naar?' Vroeg Yolanda met een stem die niets aan de verbeelding overliet.
Christien haar ogen schoten vuur. Yolanda wist nu al dat het vuurwerk zou geven.
'Wel ik..' Maar Christien haar antwoord werd plots verbroken door het getik van een knuppel tegen de tralies.
'Problemen dames?' Judith stond voor de tralies. Christien en Yolanda keken elkaar schattend aan. Wat zou de ander zeggen tegen de cipier? Een moment was het akelig stil, daarna, alsof het afgesproken was en er een mysterieus teken te zien was, draaiden beide vrouwen zich tegelijk om en spraken bijna gelijk: 'Niets hoor, alles is in orde.'
'Mooi zo! Ik dacht bijna even dat er problemen waren. Ik zou niet willen dat het bezoekrecht moest afpakken. Vooral van jou niet Yolanda. Wie was die kerel van daarstraks?'
Yolanda was uit het veld geslagen. Had Judith hen daarvoor aangesproken?
'Gewoon een oude vriend.'
'Gewoon een vriend he?' Judith krapte met de knuppel de achterkant van haar nek en keek Yolanda schattend aan. Ze wist dat ze loog maar ze ging er niet dieper op in.
'Je vriend mag wel vaker komen, maar dan ook weer niet te snel. Hij weet wel wat ik bedoel.' Judith knipoogde en wandelde verder langs de cellen.

De wagens snelden onder hen voorbij. De ene sneller dan de andere. De ene nog agressiever dan de andere. Robin keek ernaar alsof hij naar een snelstromende rivier zat te staren. Hier, op deze brug was hij Hilje tegengekomen. Hilje had hem gered. En nu was er Elise die hem ondersteunde. De waarheid had zijn verbeelding overtroffen.
Hoe had Robin ooit kunnen weten wat er echt aan de hand was? Hij keek weer naar de wagens onder hem. Elise had zijn hand vastgenomen, waarschijnlijk uit vrees dat hij zou springen. Maar waarom zou hij springen? Eindelijk begon hij dingen te begrijpen. In zijn hoofd stelde Robin zich voor over hoe het moest gebeurd zijn.
'Dus Mathias die...'
'Nee, die had niets met het vuur te maken Robin. Helemaal niets. Het was allemaal Robert zijn idee. Ik ben er ook nog maar net achter gekomen.'
Maar Robin luisterde niet meer. Hij staarde alleen maar naar de wagens, in zijn hoofd zat hij bijna 1 heel jaar terug.


9 maanden geleden
De knal. Natuurlijk begon het met een knal. Overal in de fabriek begonnen sproeiers hun inhoud over de kantoren te verspreiden. Sirenes verdoofden het gehoor van Robin en hij kon enkel verdwaast rondkijken. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Uiteindelijk voelde hij de hitte van een enorme vlammenzee en de geur van benzine drong in zijn neusgaten. Heel de boekhoudafdeling stond in lichterlaaie. Robin had geen idee hoe dat kwam en bleef verstaand staan. Uiteindelijk besefte hij dat hij wegmoest. Hij draaide zich om en trof een even verbaasde Mathias aan. In zijn blik kon Robin zien wat hij dacht, zijn maag leek wel kilometers te zakken. Mathias was er blijkbaar al van overtuigd dat Robin verantwoordelijk was voor de vuurzee.

8 maanden geleden
Ergens in een groezelig hoekje van een duister café, zo stelde Robin die plek voor voor dit soort gesprekken, zat Mathias achter een groot bureau.
'Hoezo Robin heeft het niet gedaan? Ik trof hem daar aan Robert!'
'Nee, idioot! Ik heb het gedaan. De politie was ons op het spoor. Ik heb zo mijn contacten op het politiekantoor. De ene, Van Baal, wist me te vertellen dat ze een inval aan het plannen waren. Mathias keek ongerust om zich heen.
'Een inval? Maar, hoe waren ze ons dan op het spoor gekomen?'
'Ik weet het niet Mathias, ik vermoed dat iemand zijn mond niet heeft kunnen houden. Die Joost misschien. Ik vertrouw hem voor geen haar.'
'Maar, dan moeten we daar iets aan doen! Laat hem opruimen ofzo!'
Robert keek Mathias vuil aan en stak een dikke sigaar aan. (In Robin zijn verbeelding rookte Robert, of hoe hij ook mocht heten, dikke sigaren.)
'Nee, Mathias. De vraag is: wat gaan we met jou doen? Ik ben je amateurisme beu. Ik ben niet van zin om voor jou te zitten.'
Mathias keek Robert aan alsof die hem net geslagen had met een pannenkoekenpan gevuld met hete olie.
'Kijk Mathias, het ligt simpel. In het begin zei ik nog: laten we een mortuarium ofzo gebruiken. Maar nee, jij stond erop dat we een radiatorbedrijf zouden gebruiken als dekmantel. Ok, in radiators kan je perfect drugs verwerken, maar de politie heeft geen afkeer van radiators. Ze zijn niet goed genoeg om hen af te schrikken. Lijken zijn dat wel. Niemand zou ooit coke gaan zoeken in de maag van een lijk. En nu weer Mathias. Door jou moesten we bijna brommen. Gelukkig heb ik onze zwarte boekhouding kunnen verbranden en denkt iedereen dat Robin het gedaan heeft. Ok, hij zit niet vast wegens onvoldoende bewijzen, maar het is het idee Mathias.'
Mathias keek naar zijn glas, maar hoewel zijn mond droog was wilde hij niet drinken. Zijn maag zat in een knoop.
'Wat ik wil zeggen Mathias, is dat ik het beu ben om onder jou te werken. Je hebt te veel blunders begaan. Vanaf nu gaan we zaken regelen op mijn manier. En als je dat niet aanstaat geef ik je aan.'
'Je kunt me niet aangeven Robert! Dan hang je zelf ook!'
'Dat bedrijf waar drugs werden verstopt in radiatoronderdelen stond niet op mijn naam beste Mathias...'
Robert stond op, klopt Mathias even op zijn schouders en verliet toen het café.'

63 dagen
'Dus, Yannick is daarbij uitgekomen?'
Elise keek nu ook naar de stroom van wagens die over de snelweg zoefden.
'Ja, Robert bood Yannick een werkpostje aan in zijn mortuarium. Je weet wel, toen het bedrijf half afbrandde moest iedereen nieuw werk zoeken. Yannick was maar al te blij dat hij nieuw werk had. Maar toen hij hoorde dat Joost verdwenen was kreeg hij argwaan. Hij wist dat Robert Joost niet kon uitstaan. Dus hij besloot op een avond in te breken in het kantoor van Robert en vond er een overzicht van aankoop en verkoop van verschillende soorten drugs. Toen heeft Yannick mij alles verteld. Robert bespeelde ons allemaal al. God weet wat er met Mathias gebeurd is, of met de rest.'
'En waar is Yannick nu?' vroeg Robin.
'Hij is dood, Robin.'
Er was geen emotie. Geen traan, zelfs geen lach die het verdriet verborg. Robin wist dat wat hij nu ging vragen bruusk was maar hij wou een verklaring voor dit gedrag.
'Maar ik dacht dat het je man was?'
Elise keek Robin verwonderd aan. Yannick had Elise blijkbaar nooit laten weten dat Robin hem ooit had opgebeld voor hij naar Colombia vertrok.
'Ja dat.... Dat was hij ook. Een goede ook. Maar ik wist niet aan wie ik het kon vertellen Robin. Bij de politie werken ze blijkbaar met Robert mee. Maar toen dacht ik aan jou en aan wat wij vroeger hadden. Jij zou weten wat te doen. Jij weet altijd wat te doen.'
Robin keek haar enkel afstandelijk aan.
'Ik weet niet wat ik doe, ik ben zelfs ooit bijna van deze brug gesprongen. Als Hilje toen...'
'Maar je staat hier Robin. Misschien dom geluk, misschien het lot. Je wist dat je een fout had gemaakt en je hebt je hersteld. Je kwam er bovenop. Je wist wat je moest doen. Jij weet wat we moeten doen Robin. Ik geloof in je.'
'Ik heb tijd nodig, Elise. Ik kan toch moeilijk zomaar men roer omgooien omdat ik zo men gelijk kan bewijzen aan de wereld?'
'Denk er dan maar eens over na Robin.'

47 dagen
De soep smaakte vreselijk, maar wat wil je. Ze werd bereid door mensen die 1 euro per uur kregen om de tomaten te pellen. Je had geluk als je net een teug soep in je terrine kreeg die niet was onder gespuwd. Maar dat stoorde Yolanda niet. Niet vandaag. Steeds weer keek ze naar de gevangene die 3 tafels van haar vandaan zat.
'Wat heb jij vandaag toch! Je doet al heel de dag vreemd sinds die Martijn op bezoek is geweest.'
Christien lepelde haar soep zoals gewoonlijk met tegenzin binnen. Kartonnen borden en plastieken lepels waren nu eenmaal niet haar ding.
Maar toen kreeg Christien haar antwoord. De vrouw waar Yolanda naar had zitten kijken was op de grond gevallen en trapte hevig met haar voeten. Yolanda kon een grijns niet onderdrukken. Ze moest het wicht niet. Cipiers kwamen van alle kanten. Ze was duidelijk vergiftigd. Maar hoe.
'Jij!' Zei Christien en ze keek Yolanda aan. 'Jij hebt het gedaan! Met dat flesje antivries dat je van die ene mafkees hebt gekregen!'
Yolanda keek Christien echter alleen sluw aan.
'Sinds wanneer zit jij met je neus in mijn spullen?'
Maar Christien luisterde niet mee. Ze was weggestoven van haar stoel en was naar de cipiers gerend. Ze wurmde zich een weg doorheen de ramptoeristen die rond de gevangene stonden. Uiteindelijk wist ze Judith vast te grijpen, die versteend aan de grond stond te kijken naar het schouwspel van een steeds roder wordend hoofd.
'Jenever! Geef haar graanjenever! Het is antivriesmiddel! Iemand heeft het in haar soep gedaan!'
Het leek of Judith haar niet leek te horen. Christien besloot dat alle middelen gerechtvaardigd waren en greep Judith vast en schudde haar door elkaar.
'Geef haar verdomme graanjenever jij trut!'
'Ja, natuurlijk, jenever. ok..'
Dat was al wat Judith kon uitbrengen voor ze zich wegrenden. Ze kwam terug met een fles jenever, die in het cipierhokje te vinden was, en stoof naar het slachtoffer op de vloer.
'Uit de weg iedereen! Hier! Drink op!' zei ze tegen het ding dat op de vloer lag te spartelen.
Na veel duwen en sleuren had Judith de halve fles in haar keel gekapt en kwam de gevangene tot stilstand. Iedereen keek verontwaardigd omdat een cipier haar gered had. Iedereen hier hield wel wat van drama. Toen Judith rechtstond en er zeker van was dat alles in orde was met het slachtoffer draaide ze zich om en richtte zich naar Christien. Ze stoof op haar af, greep haar bij haar schouder en nam haar mee naar haar kantoor.
'En nu ga jij me verdomme vertellen hoe je wist dat ze jenever nodig had!'
Christien negeerde de pijnlijk schouder en keek Judith recht aan.
'Iedereen weet dat dat een tegengif vormt tegen antivries. Nuja, iedereen die iets of wat van de wereld weet.'
Judith negeerde die opmerking.
'En wie heeft dat antivriesspul dan in de soep gedaan Jufvrouw Christien?'
Christien bleef ijzig kalm. Ze dacht aan wat Yolanda haar had geleerd. Je moet bluffen om te krijgen wat je wil.
'Ik denk dat je het niet zo goed begrijpt Judith. Ik heb iets wat jij wil. En alles heeft zijn prijs.'
'En wat wil jij dan?'
'Wat iedereen hier wil. Vrijheid.'

Elise en Robin zaten in de keuken. Dat deden ze wel vaker. Marloes hoorde ze dan soms bezig over vroeger en dan werd het altijd merkwaardig stil. Marloes kon er niet meer tegen. Ze was boos op Robin en had dat ook laten merken. Het was ofwel zij of die trut van een ex van hem. Maar Robin zei dan altijd dat er niets tussen hem en Elise meer was en dat ze hem alleen maar hielp met wat dingen uit zijn verleden uit te klaren. Hij wou bewijzen dat hij onschuldig was. Maar daar gaf ze niets om. Voor haar moest hij niet veranderen. Moest hij niets bewijzen.
'Moet ze daar nu zien zitten, ze kunnen elkaar net zo goed al direct aflebberen. Hoe lang moet ik dat nu al dulden? Dat mens moet hier weg!'
Sjors en Hilje negeerde Marloes. Ze hadden geleerd dat er een afsnauwbeurt van 15 minuten straf stond op een antwoord op die zin. Nu al moesten ze elk uur horen dat ze Robin nog 24 uur gaf om zijn keuze te maken. Ook Robin was niet meer te spreken en trok alleen nog maar met Elise op. Al meermaals had Hilje Elise aan Robin horen vragen om weg te gaan om het een en ander uit te zoeken. Hilje had daar nog niets van tegen Marloes verteld. Een ding was zeker. Robin zou zeer binnenkort zijn keuze moeten maken.

45 dagen
'Christien Gretels, bij deze heeft u het recht om de gevangenis te verlaten. U bent weer op vrije voeten. Maak er iets goeds van.'
Judith hield de poort open, de vrijheid lag voor Christien haar voeten.
Christien kon het niet geloven. Voor haar lag vrijheid. Maar ergens diep vanbinnen wist ze dat dit zo niet hoorde te gaan.
'Wat gebeurt er met Yolanda?'
'Dus jij hebt gewetenswroeging verklikster? Ik zou me niet schuldig voelen, je hebt je vrijheid terug gekocht. En Yolanda? Die gaat uiteraard naar een andere instelling, waar ze gevaarlijke gevallen beter aankunnen. Je hebt je plicht gedaan Christien, er zat niets anders op. Je bent weer een vrije vrouw.'
Christien wist dat er wel iets anders opzat. Celgenootjes verraad ze niet. Maar Yolanda had het zelf gezocht. Ze wou iemand vermoorden. Met die gedachte zette ze de eerste stap naar buiten en ademde een teug vrije lucht in. De eerste van de velen die nog zouden volgen.

Hij wou dood. Zo kon het niet meer langer. Zijn armen deden pijn. Heel zijn gewicht rustte al dagen aan 2 kettingen die aan zijn armen waren geketend. Al meermaals had hij het bewustzijn verloren. Hij merkte dat er zich een nieuw nat traject in zijn broek aan het vormen was. Zelfs daarover had hij de controle kwijtgeraakt. Plots ging de deur weer open en zijn doodswens werd alleen maar groter.
'Ben je klaar voor een nieuwe nacht? Misschien ben je al wel op betere ideeën gekomen jij vies varken.'
De deur ging weer dicht en een gedaante stapte op hem af en pakte onderweg een mes op.
'Kijk, ik zal het je makkelijk maken. Als je nu praat beloof ik je een aangename en snelle dood. Je moet me gewoon vertellen waar ik Elise kan vinden. Je weet wel, je vrouw.'
Yannick kreeg zijn oogleden niet meer ver genoeg open op de man goed aan te kijken maar hij wist dat hij naar hem zat te grijnzen. Robert genoot immers altijd bij deze spelletjes.
'Nooit, ik sterf nog liever.'
'Wie had het hier over sterven beste Yannick? Zolang ik niet weet waar ze is blijf jij waar je bent. Levend en wel. Je moet immers boeten voor je daden Yannick. En vermits ik niet zeker ben dat er een hel bestaat neem ik het zekere voor het onzekere.'
Robert streek met het lemmet over de blote rug van Yannick. Zijn shirt was al lang aan flarden gereten. Stroompjes bloed vloeiden weer naar beneden en Yannick gilde het uit. Maar niemand kon hem horen, dat had Robert hem al genoeg duidelijk gemaakt.
'Wel dan beste Yannick, ik vind dat het vandaag eens tijd is voor iets nieuws. Iets verfrissend.' Yannick zag door zijn wimpers hoe Robert dichter bij hem was komen staan. Hij lachtte alsof hij met iets plezierigs bezig was. Misschien was hij dat ook.
'Laten we eens kijken of Elise van je te klagen had.' Met die woorde voelde Yannick het mes weer in zich. Hij hoorde hoe Robert zijn broeksriem opensneed. Yannick verweerde zich, maar kon niets doen, zijn krachten waren al lang verloren gegaan. Hij kon enkel hopen dat hij snel bewusteloos zou raken.

Volgende keer in Hunted:
Chapter 14: Perfect Strangers
Robin wordt door Marloes verplicht een keuze te maken tussen zijn heden of zijn verleden. Ondertussen verzeild Evelien in een levensbedreigende situatie en wordt van Hilje het uiterste verlangd.

[hillo]

My god :o
Arme Yannick :o