Chapter 15: Toy Soldier

[poltergeist]

Zoals gebruikelijk zit in de voorlaatste aflevering ook nu weer een poll die mij meer inzicht geeft in jullie leesgedrag.

HUNTED

Previously on Hunted
Uit jaloezie sluit Marloes Elise op in een kamer. Maar als het huis plots in brand staat is zij ten dode opgeschreven. Robin weigert dit te aanvaarden en vliegt eht brandende huis binnen.
Christien verraad Yolanda en weet zo te onstnappen aan een jarelange gevangenisstraf.

44 dagen
De wereld verdween, vervaagde in een sluier van duister stof dat als een gigantisch rookmonster door her huis dwaalde. Robin voelde zich plots verloren. De koele frisse lucht had plaats gemaakt voor eeuwige duisternis. Hij probeerde zo dicht mogelijk bij de grond te blijven, met een zakdoek tegen zijn mond geklemd. Zijn ogen hield hij dapper open, hoewel het roet zijn ogen pijnlijk prikkelden. Toch bleef de rook branden in zijn longen. Elke ademhaling deed pijn. Maar toch zette hij verder, hij moest verder. Op handen en voeten zocht hij zich een weg door dit gedrocht dat eens een huis was. Bij de trappen hoorde hij het eerste gekraak. Iedere gezonde mens wist dat hij hier moest weg komen, koste wat het kost. Maar Robin deed het tegenovergestelde en klom langzaam maar zeker de trap op. Op de bovenste trede liet hij zijn hoofd even zakken. De rook verscheurde zijn longen. Zou hij even kunnen rusten? Hoe lang zou het duren voordat het huis het begaf? Al die vragen, Robin verloor zichzelf en dwaalde af. Langzaam gingen zijn ogen dicht. Hij wou wel even slapen, heel even maar.

Een houten steunbalk miste het gezicht van Robin maar met enkele millimeters en kwam met een domme plof in de trappenhal terecht. Met een schok kwam Robin weer tot leven. Hoe lang was hij weggeweest? Hij keek rond zich heen en zag her en der kleine haarden van vuur. Was hij dood? Was dit de hel? Robin besloot dat hij niet op de grote baas zou wachten om dat uit te vinden en sleepte zich alvast verder. Daar, slechts op enkele meters van hem vandaan maar het leek wel het einde van de wereld, stond een brandende stoel tegen een deur. Zo vlug mogelijk kroop Robin erheen. Met zijn laatste krachten slingerde hij de stoel weg en wist hij de deur open te krijgen. Hij had het gehaald. Terwijl de deur openging viel hijzelf ook op de grond. Hij hoorde nog net de gil van Elise, zij was er immers heilig van overtuigd dat het huis zonet was ingestort maar haar opluchting was zoveel groter toen ze Robin herkende.
'Robin! Wat ben ik blij je te zien!'
Elise haastte zich door de smog om hem te helpen en hem naar het gat in het venster te krijgen.
'Hier, adem. Het is frisse lucht.'
Robin kwam beetje bij beetje bij. Hij zag Elise voor zich. Van haar blonde haar was nu enkel een zwarte smurrie over en haar ooit zo bleke huid was vervaagd tot een zwart geheel.
'Geen tijd, we moeten weg. Instorten, huis.'
Robin kon niet meer uitbrengen. Maar hij wist zeker dat Elise ook wel weg wou. Hij nam nog 1 grote teug frisse lucht, greep Elise bij haar hand en verdween weer in de zwarte nevel die her en der werd opgelicht door een oranje vlammenspel. Hij keek niet op toen hij het gekraak hoorde. Hij negeerde zelfs het hout en de andere brokstukken die op hem neerkwamen. Hij was zelfs niet verbaasd om te merken dat er al hele stukken vloer misten op de 1ste verdieping. Hij was enkel op de vrijheid uit.

Hilje kon onmogelijk bevatten wat er zojuist gebeurd was. Hoewel hij op meters stond van het brandende gevaarte voelde hij duidelijk hoe de hitte zijn gezicht verbrandde. Nog steeds hield hij een jammerende Marloes in zijn armen geklemd. Zij was zijn steun op dit moment, zonder haar zou hij vast languit op de grond zijn gegaan. De pijn in zijn gezicht door de vuist van Robin voelde hij al lang niet meer. Hij moest immers alle moeite van de wereld doen om Marloes in bedwang te houden.
'Marloes! Je kan niets doen! Het komt wel goed, je kent Robin.'
Maar Marloes luisterde niet. Ze vocht, op zoek naar een weg uit de greep van Hilje. Maar hoe hard ze ook probeerde, Hilje bleef haar zo stevig mogelijk vasthouden.
In de verte loeiden de eerste sirenes. Spoedig zou er hulp zijn. Hilje was nog nooit zo blij geweest om dat geluid te horen. Maar plots werd het geluid van de sirenes teruggedrongen tot een irritant gezoem op de achtergrond. Het geluid van hulp en verluchting had plaats gemaakt voor een onmenselijk gedonder. Heel het huis kraakte. De vlammen likte gulzig aan de dakranden. Hilje was zo geschrokken van het kabaal dat zijn greep verslapte. Marloes wist er gebruik van te maken en kon zich nog net omdraaien om de grote finale te zien. Ze stond aan de grond genageld. Het hele huis kwam in beweging en ging langzaam maar zeker richting de grond. Ze schreeuwde de longen uit haar lijf, maar het mocht niet baten. Met een dreun die kilometers in de omstreken te horen was ploften al het hout en alle stenen neer op de aarde. Een reuzegrote stofwolk steeg op vanuit het brandende puin en verhulde alles in een dikke zwarte mist.
'Robin!'
Marloes rende naar het puin met Hilje in haar kielzog. Maar Marloes wist zelf ook al dat het verloren was. Ze zakte door haar knieën en kon enkel nog jammeren om haar verlies. Hilje ging bij haar zitten en moest op zijn lippen bijten om sterk te blijven voor haar. Toch wist hij een enkele traan niet te bedwingen die een helder spoor achterliet in zijn beroete gezicht.

'Yolanda!'
Judith klopte met haar politiestok op de tralies en Yolanda schrok op van haar overpeinzingen. Ze stopte met heen en weer wiebelen op haar harde matras en keek Judith aan.
'Je hebt bezoek.'
'Ik dacht dat ik geen bezoek meer kreeg?'
Judith keek haar schattend aan.
'Het is een speciaal iemand. Schiet op.'

Yolanda kon haar ogen niet geloven toen ze de o zo vertrouwde zaal van hard plastic binnenkwam. Daar zat ze, Christien, maar ditmaal niet op de stoel die voor gevangenen voorzien was.
'Christien! Wat kom jij hier doen!'
Ze kon haar vreugde niet verbergen en liep naar haar toe.
'Ik moest je zien Yolanda! Ik heb gehoord dat je overgeplaatst wordt door mij.'
'Zit er maar niet mee in meisje, je hebt gedaan wat je moest doen.'
Christien begon te lachen en keek Yolanda aan.
'Ik heb niet gedaan wat ik moest doen. Jij hebt gedaan wat jij moest doen. Komaan Yolanda, we weten allebei dat jij wou dat ik het antivries middel vond. En ik weet niet wat Yolanda, maar je bent iets van plan. En ik hoop dat het lukt.'
Yolanda glimlachte weer.
'Voor jou kan ik ook niet veel verborgen houden hè. Oke, ik geef toe dat ik je misschien wel gebruikt hebt. Zit er maar niet mee in Christien, jij bent vrij en ik heb wat ik wil. We zijn beiden gelukkig.'
'Gelukkig voor jou begrijp ik stille hints Yo, je zou eens moeten weten hoe subtiel ik moest zijn om Judith te overtuigen om jenever te gaan halen. Ik kon het net zo goed met een megafoon tegen haar schreeuwen.'
'Ha! Maar daar zit het verschil Christien. Wij zijn vechters. Judith is een volger, net zoals de meeste van die klootzakken hier. Hoelang weet je al dat het altijd mijn plan was dat jij me moest verraden?'
Christien keek bedenkelijk naar Yolanda.
'Eigenlijk sinds ik hier buiten stapte. Het is geweldig weer vrij te zijn.'
'Geniet er van. Ik kom je spoedig wel eens opzoeken.'
Christien keek Yolanda aan. Haar lach was verdwenen en had plaats gemaakt voor een bezorgde blik.
'Wat ben je van plan Yolanda? Misschien kan ik je helpen. Waarom wil jij hier zonodig weg?'
'Nee, bedankt maar ik moet dit alleen doen. Dit is iets tussen mij en de rest. Ik wil jou er niet mee in betrekken. Ik moet mijn eigen koers varen.'
Christien keek bedenkelijk en Yolanda wist dat ze dat antwoord niet zomaar aanvaarde.
'Goed dan, ik weet waar hij zit Christien. Ik weet perfect waar hij gaat zitten, en ik wil hem alleen opruimen.'

Alles lag plat. Het vuur had niets gespaard, alles was verwoest. Net de hal stond nog min of meer rechtop, de rest was in rook opgegaan, nogal letterlijk in dit geval. Alles was verloren. Robin, Elise, weg. Hilje keek nog even naar de rook die zich als een nevel over het terrein had verspreid. Even dacht hij Robin in de nevel te zien. Als een geestverschijning. Zachtjes legde Hilje het hoofd van Marloes op zijn schouder zodat zij de geest niet zag. Maar de geest werd duidelijker en kreeg duidelijke vormen. Uit het niets verscheen Robin met Elise in zijn armen.
Hilje wilde het niet geloven. Hoe kon hij ooit geloven dat hier iemand levend zou uitkomen?
Blijkbaar had hij een klein gilletje geslagen want ook Marloes keek op. Robin wankelde en mankte dan wel, maar hij leefde nog! Marloes en Hilje renden naar hem en ondersteunden hem.  Hilje nam vlug een kuchende Elise van hem over. Uitgeput liet Robin zichzelf op het natte gras vallen. Marloes kon hem niet snel genoeg omarmen.
'Robin! Ik dacht dat je dood was!'
Marloes wilde zich over Robin laten vallen en hem het liefst doodknuffelen maar Robin wist zich op het laatste moment met een pijnlijk gezicht om te rollen waardoor Marloes nat gras in haar mond proefde. Onmiddellijk daarna keek Robin haar strak aan, klaar voor een volgende aanval.
'Ik wil met jou niks meer te maken hebben Marloes. Als het aan jou had gelegen was Elise dood!'
Marloes keek hem aan alsof hij haar net had geslagen. Hoe kon hij dat nu ooit zeggen? Zelfs Hilje keek Robin aan alsof hij net had gezegd dat hij pastoor was.
'Hoe kun je dat zeggen! Het was mijn bedoeling niet om...'
Maar verder raakte Marloes niet, ze barstte uit in tranen. Dat kon Robin echter niet schelen, hij had enkel oog voor Elise. Zachtjes nam hij een haarsprietje uit haar ogen en keek haar lachend aan.
'Het komt wel goed meid, daar zorg ik voor. Dadelijk is de ambulance hier en dan gaan we samen naar het ziekenhuis. Ik ga met je mee Elise. Ik zal overal met je meegaan.'
Daarna keek hij Hilje aan en zijn stem veranderde drastisch van hoogte. Nu leek het wel een diep en duister gefluister.
'En ik wil jullie niet in dat ziekenhuis zien, begrepen. Had het aan jullie gelegen dan was Elise dood en had ik moeten kijken hoe ze werd gebarbecued! Als je ook maar 1 voet in haar kamer durft zetten maak ik je af!'

De ambulance kwam aan en vertrok al spoedig weer met Elise en Robin. Marloes en Hilje bleven verslagen achter in een nevel van bluswater. Geen van beiden kon een woord uitbrengen, zelfs niet toen ze de piepende banden hoorden.
'Wat is hier gebeurt?' Sjors stapte uit de wagen en keek Hilje en Marloes een voor een aan. Niemand kon iets uitbrengen. Even hadden ze beiden gedacht dat Robin uit de doden herrezen was, maar nu hadden ze hem alweer verloren.

37 dagen
Hoe wreed het leven is, het gaat altijd door. Yolanda streepte weer een dag af van haar kalender. Nog 6 dagen. Ze kon enkel hopen dat alles goed zou komen. Stiekem keek ze al uit naar de dag dat ze Christien op kon zoeken. Maar dat kon nog eeuwen duren, ze had eerst andere problemen aan haar hoofd. Problemen zoals Levi die thuis in een leren zetel nipte aan zijn cognac terwijl hij naar de gebroken ruit staarde, vurig hopend dat het allemaal goed zou komen en dat hij het Evelien ooit betaald kon zetten. Diezelfde Evelien die nu in een bus zat met een bestemming en een plan dat alleen zij wist. Stiekem moest ze aan Hilje denken. Ze had vreselijke beschuldigingen tegen hem geschreeuwd, hem vervloekt in haar slaap, maar al die tijd had ze de verkeerde beschuldigd. Zou het haar getroost hebben als ze had geweten dat Hilje troost had gezocht in zijn missie om Yolanda te bevrijden? Sjors had Marloes en Hilje ervan overtuigd dat ze gewoon verder moesten doen met hun plan omdat het hun enige kans op vrijheid was. Bovendien zou het hun gedachten een beetje afleiden. En terwijl Hilje en Marloes treurden om het verlies van hun grootste vriend bij hun grootste vijand verlieten Robin en Elise het ziekenhuis, vastberaden om de waarheid uit Robin zijn verleden uit te pluizen.
Niemand van hen wist hoe dit alles zou eindigen, maar ze wisten 1 ding. Spoedig zou alles over zijn. Wie de winnaar ook was...


Volgende keer in Hunted:
Chapter 16: The truth about lying - part 1
De seizoensfinale waar iedereen naar uitkijkt. Eindelijk is het zover. Hoe alles gaat aflopen ontdek je in de allerlaatste aflevering die maar liefst uit 3 delen bestaat. Wie overleeft het avontuur en wie moet het onderspit delven? Opoffering en moed zijn nodig, maar om anderen te redden moet je eerst jezelf redden.

[hillo]

Ik heb voor seizoen 3 gestemd, omdat nu langzaam alle puzzelstukjes op hun plaats gaan vallen (en ik af en toe goed bleek in voorspellen wat er zou gaan gebeuren :P ). Erg leuk geschreven allemaal weer en super om te volgen!

Maar ik heb wel nog één suggestie/opmerking. Misschien dat je aan het begin van elke aflevering een "Previously, in Hunted" kan doen waarin je dan de dingen zet die van belang zijn voor deze aflevering, net als in lost zegmaar. Helpt behoorlijk denk ik voor de begrijpelijkheid, want ik herinner me lang niet alles meer wat er eerder gebeurde :P

[poltergeist]

Bwa, ik moet eigenlijk altijd hetzelfde typen heb ik net gemerkt. (Ik heb speciaal voor jou overal een Previously on Hunted gemaakt  ;D). Het probleem is dat ik zelf al 4 afleveringen verder ben met plannen en zelf dus niet meer weet wat er precies is gebeurd in de laatstgeposte aflevering.

(Voor degene die het willen weten, gisteren is de allerlaatste scène bedacht, en ze is mooi.)