LC's Schrijfsels

[LC]

Station staat ff stil, ben niet tevreden over het nieuwe deel. Maar heb wel iets anders. Een flink lang verhaal, maar het heeft me dan ook 2 uur van mijn nachtrust gekost.

The Lightened City

De stad is verlaten, gordijnen zijn dichtgetrokken, alleen de avondlichten branden nog. Mensen slapen waarschijnlijk al. Of doen dingen die niet voor de ogen van de wereld zijn bestemd. Ik wil het niet weten. Soms hoor je nog ergens een nies of een onderdrukt kreuntje. Een wekker gaat te vroeg af. Een hond blaft naar zijn onbekende vijand, de nacht. Ik doe mijn oordopjes maar in en sluit mijzelf af van de wereld.

De wind blaast langs mijn lichaam. Ik trek mijn jack maar een beetje op. Het is koud voor de tijd van het jaar. Waar het eigenlijk broeierig warm zou moeten zijn, is het nu fris.
De nacht en de wind maken de nacht eng en gevaarlijk. Uit elke hoek kan er iets of iemand opspringen. Ik moet er maar niet aan denken en me concentreren op de muziek.

Opeens breekt de lucht open. Een flits verlicht de stad. Een donder volgt snel en schudt de stad wakker uit haar slaap. Uit de lucht begint de regen te vallen. Een hoosbui breekt los. Ik ren met mijn jas over mijn hoofd daar het dichtsbijzijnde afdakje. Ik ga zitten op het bankje en schud mijn haren uit. De stad wordt om de zoveel tijd verlicht. Die ene seconde dat ze verlicht wordt ziet alles er gelijk een stuk vriendelijker uit dan in het donker.
Ik hou wel van onweer. Een mooie gebroken flits die het land en de lucht verlicht, tellen hoe lang het duurt voor de donder en het schrikmoment als de lucht met een knal openbreekt. Heerlijk.

Ik zie mezelf zitten in het raam van de winkel aan de overkant. Het zwakke licht dat nog uit de winkel komt zorgt ervoor dat ik mijzelf zelfs tussen de flitsen door zie.
Ik blijf een tijdje naar mijzelf kijken. Na een lichtflits zie ik opeens nog iemand in de spiegel. Een meisje, mijn leeftijd, leuk om te zien. Meer dan leuk zelfs.
Een lichtflits verlicht de stad, het meisje verdwijnt uit de spiegel. Maar zodra het weer donker is, staat ze er weer. Een klein glimlachje op haar gezicht.

Toch kan ik haar niet vinden op de straat. Ik sta op en loop naar het raam toe. Misschien staat ze in de etalage. Maar ook daar staat ze niet. Toch zie ik haar nog steeds. Ze staat inmiddels naast mij. Ik kijk naar rechts, waar ze zich volgens het raam zou moeten bevinden. Maar ook daar staat ze niet.
Een lichtflits, ze verdwijnt uit het raam en verschijnt weer als de nacht de stad weer is binnengetrokken.

Een knipoogje. Ik kijk achter me. Was die voor mij bedoeld? Knipoogde ze naar mij?
"Die knipoog was voor jou, Mark."
"M-maar", stotter ik, "hoe weet jij mijn naam? En hoe komt het dat ik je alleen in het raam zie?"
"De nacht heeft zo zijn geheimen, Mark. Wij zijn een van die geheimen."
"Wij? Hoe bedoel je? Ben je hier met meerdere mensen?"
"Kijk eens goed, Mark. Kijk eens rechtsachter je."
Ik kijk om, maar zie niemand."Nee, niet zo. In de spiegel." Ik kijk in de spiegel. "Zie je dat mannetje daar, diegene die zijn arm om zijn vrouw heeft geslagen?"
Ik kijk goed en zie inderdaad een wat oudere man samen met een vrouw. En als ik mijn oordopjes uitdoe hoor ik zelfs het mompelen van ze.
"Maar hoe kan het dat ik ze alleen maar in de spiegel zie?" Het meisje antwoord niet.
"Hallo? Kan ik nog antwoord krijgen?" vraag ik wat geïrriteerd
"Dat kan, volg mij.",  antwoord ze op een lieve toon.
"Hoe kan ik je nou volgen als ik je niet zie?"
"Een stad heeft meerdere ramen, Mark. En anders is mijn stem vast wel genoeg voor je. Kom, meekomen"

Ik zie haar inderdaad in alle ramen van de stad en elke keer als ze mij aankijkt, glimlacht ze. En heel soms kan er nog een knipoog vanaf. Door de stad heen zie ik nog andere mensen. Jong en oud. Stil of luid pratend, soms zelfs zingend.
In mijn verbazing over wat er allemaal rondloopt, raak ik het meisje kwijt. Maar als ik een stukje terugloop vind ik haar weer. Inmiddels zittend op een bankje. Maar ook het bankje blijkt er niet te staan als ik niet in de ramen kijk.
"Kom nou maar gewoon zitten" roept het meisje.
"Maar er staat geen bankje"
"Die staat er wel, blijf gewoon kijken in het raam naar het bankje en geloof dat er een bankje staat"
Rustig loop ik naar achter terwijl ik naar het bankje blijf kijken. Rustig zak ik door mijn knieën en voel echt een bankje.

"Hoe kan dit?", vraag ik verbaasd.
"Je creeërt je eigen werkelijkheid. Je ziet wat je wil zien. Een dik iemand ziet zichzelf dun in het raam, een blanke neger is in zijn werkelijkheid een echte stoere neger."
"En ik? Wat is mijn werkelijkheid?"
"Dat weet jijzelf het beste, Mark. Wie zie je als jezelf bekijkt in dat raam daar?"
"Ik zie gewoon mijzelf, niks veranderd. Betekent dat dan dat ik volmaakt ben?"
"Niemand is volmaakt. Maar je bent tevreden met jezelf, dat is al iets."
"En jij? Wie ben jij?"
"Ik ben dat meisje dat jij liefhebt"
"En wat is je naam?"
Ze zegt niks, maar buigt zich voorover naar mij toe en geeft een zachte kus op mijn lippen.
"Daar komen we de volgende keer wel uit." Een klein glimlachje, een flits en als de nacht weer invalt is ze weg en kom ik hard terecht op de grond. Maar nog steeds voel ik de kus op mijn lippen.

[LC]

Geen reactie? Jammer.

[Marloes]

Nu wel :P Ik vind hem zoals gewoonlijk weer mooi :P :)

[LC]

* LC stoft eens alles af.

Het werd weer eens tijd voor een nieuwe:

Je hebt je schouders hoog opgetrokken langs je hoofd, je handen zitten in handschoenen, je lichaam verpakt in een dikke jas en je hoofd zit verscholen in een capouchon. Om de zoveel tijd waait de capuchon af, als je bijvoorbeeld van een helling afgaat. Dan komen je lange blonde haren tevoorschijn. Lang mag de wereld en de regen daar niet van genieten, haastig trek je je capuchon weer over je hoofd. Weg van de kou, weg van de regen, weg van mij.

Het is zo'n gure november-dag. Een dag waarin niks zeker is. Het ene moment laat de zon zijn licht schijnen, maar binnen een minuut kan zij verdrongen zijn door een regenbui. Ik heb het niet getroffen, zo'n regenbui is net bezig. Dikke druppels vallen uit de lucht. Als ouder mens zou ik een heel verhaal kunnen houden over hoe het water verdampt en weer naar beneden valt. Als kind zou ik heel verhaal kunnen houden over de verdrietige wolken die huilen om het leed in de wereld. Die laatste is misschien wel mooier, maar als je die uitleg aan iemand vertelt, verklaren ze je voor gek. En terecht.

Jij rijdt nog steeds voor me. Je handschoenen heb je nog steeds aan, je capuchon valt nog steeds om de zoveel tijd af en je zit nog steeds in dezelfde houding.
Je fiets trekt een spoor over het natte wegdek. Het is leuk om het spoor nog eens te rijden met mijn fiets. Geen idee waarom, het doodt de tijd een beetje en ik hoef er niet teveel bij na te denken.
Dat mag ik niet meer, niet te diep in ieder geval.

De zon mag weer voor een paar minuten haar licht laten zien, maar jij houdt gewoon je capouchon maar op. Misschien ook maar slim, met dit weer kan het zo weer gaan regenen.
Je bent nog mooier in de zon. Als je capuchon weer afwaait glanzen je natte haren in het licht. Jammer dat de zon ook niet van jou haren mag genieten, want je trekt je capouchon weer over je hoofd. Jammer dat ik er niet langer van mag genieten. Denk ook eens aan mij.

Maar waarom zou je ook aan mij denken. Je kent me niet. Je weet nog niet eens dat ik besta. Je weet niet eens dat ik achter je rij.
Wat zou je over mij denken als je achterom zou kijken? Zou je misschien denken over mijn fiets die bijna uit elkaar valt. Zou je misschien schrikken van mijn blik? Of zou je helemaal niks denken, en mij alleen maar zien als de jongen die achter je rijdt.

De weg loopt op zijn einde. De zon schijnt nog steeds en jij rijd nog steeds voor mij. Aan het einde is mijn huis. Ik sla linksaf. Jij gaat met de bocht mee naar rechts. Ik zie nog net dat je capuchon weer afwaait.

Bedankt meisje voor deze paar mooie minuten met mooie gedachten. Je bent bijzonder, bedankt daarvoor.

-Mark-

Zie je spelfouten, meld het.
Kijk ook eens op littlec27.deviantart.com

edit: Paar dingen veranderd
edit 2: Bedankt Luc, veranderd inmiddels :)

[SpydeR]

heeeeel mooooi !!!!
egt schitterend!!!

[Juudith]

oh Mark <3


:P

[Lies]

*kwijlt ook de boel dr weer onder* :P

[hillo]

Ik houd me in.. :P

[LC]

Ik houd me in.. :P

hehe

[Luc]

Ik ga er vanuit dat je capouchon goed hebt geschreven :P

Zo'n moeilijk woord MOET je wel hebben opgezocht :P

[LC]

Ik ga er vanuit dat je capouchon goed hebt geschreven :P

Zo'n moeilijk woord MOET je wel hebben opgezocht :P

Nee, niet opgezocht :P

[Sjors]

't is toch capuchon ??

[LC]

Het is inmiddels verbetert

[Juudith]

Er was eens een jongen,
Hij heette mark.
Hij kon goed schrijven,
ook over een park.

:D

[LC]

Er was eens een jongen,
Hij heette mark.
Hij kon goed schrijven,
ook over een park.

:D

Ik heb volgens mij nog nooit iets geschreven over een park...