LC's Schrijfsels

[Juudith]

Kom je ook op pinkpop dan Hilje? ;D

[hillo]

Nee, want dan lig ik al half op Kreta ;D

[LC]

Nee, want dan lig ik al half op Kreta ;D

En je andere helft?  ???

[hillo]

Rome ;)

[LC]

Ik zou liever gewoon heel naar Rome gaan en helemaal niet naar Kreta :P

[hillo]

Ik ben al zo vaak in Rome geweest... :P

[LC]

Je kan nooit te vaak in Rome zijn.

[Juudith]

We want more!

[LC]

Leesvoer.

Stadslicht

Ze was me al een tijdje ontglipt. Uit het oog verloren, zo zou je het eventueel ook wel kunnen stellen. Alles om me heen veranderde langzaam in een steeds leefbare wereld voor mij. Waar ik me vroeger ergerde aan alles om me heen kwam er berusting over me heen. Een berusting dat het ook best anders kon. Zij paste zich daar niet aan. Voor haar bleef ik de oude.

Ik verloor haar uit het oog, de behoefte was er niet meer om in de kou te zitten voor haar. Voor mij was ze niet meer dan een spook die ronddwaalde in de krochten van mijn gedachten. Niet meer en niet minder. Een prettig spook was ze, dat zou ieder ander spook toegeven. Ieder mens overigens ook, maar de meesten rennen weg voor onverklaarbare dingen. Aan alles komt ooit eens een eind, behalve aan mijn verhalen. Schrijf het af aan nieuwsgierigheid, schrijf het af aan het gesprek aan inspiratie waarmee ik al tijden rondloop.

Je zou het kunnen vergelijken met de avond waarop wij elkaar ontmoetten. Het was broeierig en vele mensen zochten hun heil in hun afgekoelde woningen. De straten waren rustig, de broeierige lucht zorgden voor een lichte damp boven de tegels.
Het was tijd voor een onweersbui. Als u vaker mijn verhalen hebt gelezen, kent u mijn liefde voor het verschijnsel onweer. Dood door onweer is voor mij niet echt weggelegd, zover gaat mijn liefde ook weer niet. Maar de fascinatie blijft, dodelijk, maar prachtig tegelijk.

De onweersbui barstte los. De eerste paar klappen vielen mee, je kon horen dat alles nog ver weg was. Tussen de flits en de donder zat nog veel te veel tijd. Ik liep rustig verder, droog was het nog steeds in de straat. Toch was ik al dicht bij mijn plaats van bestemming. Ik had eigenlijk gehoopt doorweekt aan te komen op het bekende bankje. Noem het een traditie, maar het moest en zou altijd regenen bij onze ontmoetingen. Ik had er een godsgruwelijke hekel aan, de aantrekkelijkheid van haar natte haren woog niet op tegen de kou die mijn ledematen indrong na een regenbui.

Aan de mystiek van de nacht had je dan niks. De nacht werd alleen maar kouder door de regen. Vaak zochten we naar een plekje om onszelf op te warmen. We konden nooit wat vinden waar we alleen konden zijn en zaten we daarom noodgedwongen in de koude regen. Volledig verkleumd werd ik 's ochtends wakker. De ochtend was vaak warm, alleen haar verschijning ontbrak.De nacht was koud en nat, maar had zo zijn voordelen. Maar later wogen de voordelen niet meer op tegen de nadelen van de nachtelijke wandelingen.

Volledig in gedachten verzonken bleek ik ons bankje allang voorbij te zijn gelopen. Iets wat me vaker gebeurde, mijn gedachten waren vaak heel ergens anders. Met haar in een mooi, warm land. Meestal hielp ze me dan wel uit die droom. Ze riep mijn naam of floot op haar vingers om mijn aandacht te trekken. Soms liep ze ook wel eens mee, een manier die ik meer waardeerde. Terwijl ik wegdroomde en mijn gedachten op een rijtje probeerde te krijgen, liep zij zwijgend naast me.
Vaak ontdekte ik haar bij toeval. Een vluchtige blik in één van de vele spiegels in de straat gaf mij vaak een blik in haar ogen. Samen zochten we een rustig plekje, later sloegen we deze zoektocht over en gingen direct naar het bankje.

"Waar moet je heen?", vroeg een wat hoge, vrouwelijke stem naast me.
"Dat mag jij best bepalen." Meer was er niet te zeggen.
We dwaalden wat, ik hoefde slechts het geluid van voetstappen te volgen. Een beetje sloffend. Een tikje met de rechtervoet die ze, net zoals ik, wat schuin neerzette. Hierdoor schoof de punt van haar neus wat over de grond als ze deze naar achter bracht.

De donders begonnen wat harder te worden. Ook de tijd tussen flits en klap werd steeds korter. Ik hoorde naast me ook het rustige tellen na de flits. De fascinatie was er daar ook. Mijn voorstel om een droge schuilplaats te vinden werd naast me goedgekeurd door een zacht gemompel. Samen sloften we wat verder en vonden een slecht verlicht poortje. We waren de enigen.

Ze ademde rustig. Haar adem was condens in de lucht. In tegenstelling tot de koude lucht, was haar adem warm. Dat kon ik zelfs naast haar nog voelen. We waren nog droog. De regen kwam nu met bakken uit de hemel, maar wij zaten, alleen, in een slecht verlicht portiekje de regen af te wachten. De onweersknallen waren nu recht boven ons. De knallen verstoorden niet al te veel, woorden werden toch niet gesproken.

Ze kwam tegen me aan liggen, haar hoofd lag net in de kom tussen mijn schouder en nek. Ik zakte wat onderuit en zette mijn voeten tegen een slecht gemetseld muurtje. De rode bakstenen sleten wat af als je er met je schoenen langs gleed. De slecht gemetselfde muur gaf nog steun. Ik legde mijn hoofd in mijn nek en sloot mijn ogen. Het licht boven me knipperde, de knallen gingen onverminderd door. Ze leken met de minuut harder te worden.

Wat voor meisje er naast me lag kon me eigenlijk niet schelen. Haar aanwezigheid was die avond voldoende.

[LC]

Er kan ook gereageerd worden hoor, is zo'n leuk knopje voor onder deze post ::)

[LC]

Reageren is geen misdaad

[Lennart]

Ik reageer standaard niet op creatievelingen die om reacties smeken :P

[LC]

Ik smeek niet om reacties. Zo moeilijk is het toch niet om even te reageren??? Ik houd de views wel in de gaten hoor, van al die mensen die het topic hebben bekeken, heeft er niemand gereageerd. Beetje onbeschoft als je het mij vraagt.

[Lennart]

Ik weet niet hoe het bij de rest zit, maar voor mij is even op een link klikken toch sneller gebeurt dan een verhaal lezen ;)

[LC]

Ik weet niet hoe het bij de rest zit, maar voor mij is even op een link klikken toch sneller gebeurt dan een verhaal lezen ;)

Kom dan niet in het creativiteits board? Als je geen zin hebt om te lezen, blijf dan weg...