Chapter 1: Godsend

[poltergeist]

Dit is een verhaal. Een verhaal kent velen stukken, een begin, een midden en een slot. Wij zijn slechts bij het begin van die reis en moeten dus beginnen bij het begin. Het begon dus zo. Zo en niet anders.
(Alle teksten zijn INCLUSIEF spelfouten en Vlaams gezever. Enige gelijkenis tussen namen en gebeurtenissen berusten geheel op toeval.)

Hij wist dat hij verloren was, dat wist hij vanaf dat hij aan zijn vrije val begon. Hij wist het vanaf het moment dat het glas brak, het enige wat tussen hem en een zekere dood stond. Nu begreep hij dat iedereen hem had voorgelogen. Voor je dood zie je geen beelden van vrolijke herinneringen, voor je dood denk je enkel aan het feit dat je geen herringen ziet voorbijflitsen.
Bram viel dieper de nacht in, steeds sneller en sneller. Tijd leek stil te staan. Langzaam maar zeker zag hij de maanverlichte stoep op hem afkomen. Hij kwam met zijn rug op de oprit van het huis neer. Hij hoorde hoe zijn rug brak, en daarna werd het zwart. Het einde van een leven, zonder er ooit de mening van te weten.


'Bram?'
Bram wist dat hij in de problemen zou zitten als hij zijn ogen zou openen. Blijkbaar bestond er een God. En als God bestond hadden de meeste Westerlingen zoals Bram een probleem.
'Bram!'
Deze keer klonk de stem nog luider. Hij kneep zijn ogen nog dichter. Hij haatte het nu al om dood te zijn, zijn rug deed zelfs in het hiernamaals pijn.
'Bram!'
Eindelijk deed hij zijn ogen open. God zag er maar raar uit. Hij zat geknield naast hem. Hij droeg een zwarte jas en was duidelijk aangeslagen door het voorval. Boven zijn hoofd scheen de volle maan. Dit was God niet, hij wist niet wie dit was. Maar hij was zeker geen God. Hij was nog steeds op aarde, wat betekende dat hij nog leefde. Amper, maar in deze gevallen mag men niet klagen.
Hij sloot zijn ogen weer, hij was te moe. De man moest maar wachten.
Het laatste wat Bram op deze aarde zag was een puur wit licht in deze duistere mistige nacht.


De blauwe Citroën reed door een spookachtig tafereel. De maan en de dichte mist zorgden voor een schouwspel van mistslierten en donkere schaduwen. Het was in deze nacht dat Evelien zich een weg moest banen langs de meest grillige plattelandsweggetjes van het land. Evelien vervloekte zichzelf dan ook dat ze haar man toch niet mee naar de nieuwjaarsreceptie van haar bedrijf had gesleurd. Het was nu toch geen nacht om alleen op de baan te zijn. Dit was het soort weer waar een regisseur van een horrorfilm van droomde. Bij elke schaduw verwachtte ze half en half dat er een man met een kettingzaag zou opdagen, of op zijn minst met een Scream masker op. Geen van allen gebeurde. Evelien kon onmogelijk weten dat de echte horror voor haar nog moest komen.

Het gebeurde toen ze de oprit van haar huis opreed. In de koplampen doemde 2 starende, nietszeggende, ogen op. Evelien had nog geen seconde nodig om het lijk van haar zoon te herkennen. Ze stormde haar wagen uit en barste in een mix van woede en verdriet uit. Ze gooide zich bij hem, waardoor haar twee knieën opgereten werden, en hiel Bram in haar armen. Zonder te weten wat ze precies deed belde ze een ambulance, maar zelfs zij wist dat het te laat was.


De gil van Evelien doordrong de mistige nacht. Levi werd onmiddellijk wakker toen hij zijn vrouw zo hoorde schreeuwen.
'Evelien?' riep Levi vanaf de trap. Maar hij kreeg geen antwoord. Levi vervloekte zichzelf als dit alles om niets zou zijn en schoot in zijn pantoffels. Hij stormde de trap af en smeet de voordeur open. Om daar een tafereel aan te treffen dat hij nooit meer zou vergeten.

Zijn vrouw zat met het dode lichaam van haar zoon in haar armen geklemd. Ze wiegde hem zacht, maar Levi zag zelfs vanaf hier dat hij dood was.
'Evelien, wat...' Maar Levi verstomde. Hij kon zijn zin niet afmaken. Hij kon het gewoonweg niet.
Evelien keek hem enkel verslagen aan. Voor een moment kon hij de weerspiegeling van de maan in haar tranen zien.
'Wie doet zoiets Levi? Wie wil onze zoon zoiets aandoen?'
Levi stond er verslagen bij. Hij liet zijn ogen steeds weer over de oprit gaan toen hij ten slotte iets verdachts opmerkte. Hij liep erheen en raapte een zwart plastieken cilindertje op. Het was een kokertje om onontwikkelde foto's in op te slagen.
'De enige fotograaf die wij kennen zo te zien.'


Hilje controleerde of de deur en de ramen wel allemaal dicht waren. Deze keer mocht er absoluut geen greintje licht in de donkere kamer komen. Deze foto's mochten gewoonweg niet mislukken. Dat stond hij zichzelf niet toe. Het was afschuwelijk wat hij had gezien. En het was allemaal zijn schuld. Hij had Evelien nooit mogen verlaten, dan waren zij nu samen. Dan lag zijn zoon nu te slapen in zijn bed, en niet dood op de stoep. Hij ging nog even naar de hal om zijn zwarte jas neer te leggen en zette de tv af. Art keek hem nog 1 seconde aan maar al snel vervaagde hij samen met het Peking Express logo. Hilje liep naar de donkere kamer en sloot de deur achter zich. Hij had werk te doen.


Het lichtspel van de maan met de mist had plaats gemaakt voor vale cirkelende plekken van blauw en rood licht. De plaats waar Bram lag was keurig overdekt met een rood tentje, hoewel dat niet kon stoppen dat er een meute buren en fotografen op de weg stonden. Luid toeterend baande er zich een nieuwe auto door de massa. De auto stopte en Yolanda stapte uit. Ze vervloekte haar partner, Martin, die haar zo nodig moest opbellen net nadat ze voor tv was ingedut. Het werd nog erger toen ze hoorde dat het voor een moord was. Ze stormde over het gras naar het rode tentje en liet daarbij een spoor van dauw achter.
'Wie is de gelukkige?' vroeg ze Martin die haar opwachtte bij de opening van de tent.
'Wat ben jij vandaag ook weer direct. Maar goed, het is Bram Verheyen, 14 jaar. Waarschijnlijk is naar beneden gegooid vanaf de 4de verdieping.' Martin wees naar het gebroken glas dat rondom het lijk lag. 'Hij is niet terug te vinden in onze database maar...'
'Wie is er tegenwoordig wel te vinden in onze database? Al het schorem wordt zo weer vrijgelaten door hun rijke pappies die wel een goede advocaat kennen.' Yolanda bukte zich over het lijk en raapte wat glasschilfertjes op als bewijsmateriaal.
'Kijk is naar zijn riem Martin,' Yolanda controleerde ofdat haar handschoenen wel goed aan waren en vouwde voorzichtig het T-shirt van Bram omhoog, 'puur leder, denk jij dat we daar nog vingerafdrukken op kunnen vinden?'
Martin keek haar ontzet aan. Hij kon het niet begrijpen dat dit alles haar koud liet. Maar zo was Yolanda, altijd gefocust op het doel. Zolang ze kreeg wat ze wou mocht voor haar part de wereld vergaan.
'Laten we hopen. Wie weet wat deze jongen heeft meegemaakt voordat hij hier neerstortte.'


Dit is het ultieme avontuur, 8 duo's met maar 1 doel. Met maar 1 euro per dag zo snel mogelijk liften. Dwars door Zuid-Amerika. Ze weten niet waar ze terecht zullen komen, aan welke gevaren ze blootstaan en hoe dit hun leven zal veranderen.
The Making of Peking Express, vanuit Colombia, vanavond om 22.15 op net 5.

In de woonkamer porde Luc zijn broer Maarten wakker. Dit was hun nacht, hun ouders waren vannacht niet thuis, en ze zouden het niet verzieken door vroegtijdig in slaap te vallen. Maarten deed zijn ogen nauwelijks genoeg open om te zien hoe de baas van Net 5 in beeld kwam. Waarschijnlijk om de zoveelste storing van het zendschema aan te kondigen.

Binnenkort pakt Net 5 uit met een nieuw spel: The Target. Een spel vol actie en avontuur. En het mooie is: ook jij kan meedoen! Ontcijfer de hints en maak kans op 25.000 €! Het doel? Het vinden van die ene persoon. Hij is totaal onbekend... voorlopig. Hoe lang duurt het om van een onbekende boerenknul de beroemdste Nederlander maken? Dat is: The Target.
Deze week zoeken we Hilje Verheyen. Mensen die hem kunnen vinden maken kans op 25.000€ in onze eerste aflevering! Let op: het spel start hier, en het spel start nu.

Levi verdween en maakte plaats voor het nieuwslogo. Maar het nieuws kon de 2 broertjes op dit moment niets schelen.

'Heb jij Levi gehoord man!'
'Maarten, wat kan mij die idiote baas van Net 5 schelen. Hij is alleen maar uit op geld.'
'Dat bedoel ik niet! Heb je gehoord wat hij zei! Ze zoeken Hilje, en bij mijn weten is dat onze buurman.'
'En wat kan mij die kerel schelen?'
Luc draaide zich nog eens om in zijn zetel.
Maarten porde Luc hard in zijn zij en zette het volume van de TV op het luidste niveau.
'Wel, die kerel is nu 25.000€ waard.'
Luc was klaarwakker en vond onmiddellijk de blik van zijn broertje. Blijkbaar zou deze nacht spannender worden dan ze zelf hadden gedacht.

Volgende keer
Chapter 2: All Star
De zoektocht gaat verder, en twee nieuwe forummers moeten hun mannetje staan in dit intrige. De volgende aflevering is volgende donderdag.

[Ulysses]

"Geen commentaar!" ;D

[hillo]

Ok... Dit wordt me een beetje té privé, bedankt dat je m'n achternaam en ex erin verwerkt polt..

[WIDMJokertje]

Je wordt bedankt Polt, nou ben ik dus al meteen dood..
En ook dat met Hillo vind ik een dom...
Geen onomstreden begin dus...

[poltergeist]

Namen en gebeurtenissen berusten geheel op toeval  ;D

[Mollemaarten]

Je wordt bedankt Polt, nou ben ik dus al meteen dood..
En ook dat met Hillo vind ik een dom...
Geen onomstreden begin dus...

Ik vind hem juist mooi... En wat maakt het nou uit dat je dood bent? Je zat toch in dé forumsoap!
Polt, mijn complimenten!

[hillo]

Namen en gebeurtenissen berusten geheel op toeval  ;D

Kan wel zijn, maar ik ga toch ook niet heel jouw privéleven op internet gooien? :-\

[Marloes]

Zo te zien heeft polt het veranderd :)

[Martinulus]

Mag ik niet meedoen? :P

[Ulysses]

Mag ik niet meedoen? :P

Iets zegt me dat jij er heel veel spijt van gaat krijgen dat je dat gezegd hebt.. ;D

[Martinulus]

Ach, ik heb alvast geoefend met doodgaan.

WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!

Zo goed? :P

[WIDMJokertje]

Dis al een stuk beter Polt!  :)

[eefisinlove]

leuk :D
en verdrietig ;)

[levi123]

Nice, ik vind dit echt een hele goede start voor een Forumsoap.