Chapter 4: In Memoriam - part 2

[poltergeist]

Wegens een depressieve stemming morgen post ik hem nu nog als ik ligt euforisch ben

Alles heeft een einde. Maar niets is erg, want alles gaat voorbij. En vaak is een einde het begin van een nieuw avontuur.

HUNTED
-seizoensfinale-

1 dag en 44 minuten gezocht
Levi wist even alles te vergeten. Het koele water stroomde langs zijn hoofd. Even deed hij zijn ogen open en voelde hij hoe het water tegen zijn irissen drukte. Hij liet even alle zorgen varen, maar toen hoorde hij plots in de verte een piepend geluid. Hij trok zijn hoofd uit de wastafel en trok er per ongeluk de stop mee uit zodat de afloop al het water gulzig begon op te slurpen. Levi trok het zich niet aan, hij wierp zijn hoofd naar achter zodat zijn haar goed kwam te liggen. Hij keek in de spiegel en trof er zichzelf aan. Sommige mensen beweren dat mensen die hun haar naar achteren kamden meer kans op psychopathische trekken hadden, Levi kon het op dit moment niet meer met hen eens zijn. Pas nu merkte hij dat zijn telefoon overging. Hij keek eens vlug op zijn telefoon en zag dat het Evelien was die belde. Die kon straks wel terugbellen, eerst had hij belangrijkere dingen te doen.
Daarnet had hij van een paar belangrijke aandeelhouders gehoord dat ze niet opgezet waren met zijn Hunter programma. Ze verweten hem dat ze het niet met hem hadden besproken, en daar hadden ze een punt. Maar om nu al direct om een bijzondere aandelenvergadering bijeen te roepen om hem te kunnen afzetten als directeur ging hem nu toch een beetje te ver. Uren had hij met hen gepraat, en het had niet veel gescheeld of ze hadden hun gemene plan uitgevoerd. Maar uiteindelijk kwam Levi er met een grote waarschuwing vanaf. Het had hem alle moeite van de wereld gekost om dat te bereiken. Hij had zijn woede moeten inhouden. Gelukkig was dat gelukt en spoelde die woede nu mee met het laatste restje water in de wastafel. Hopelijk zou Yolanda slagen. Yolanda zou altijd slagen.

1 dag en 45 minuten gezocht
'Een'
In de verte hoorde Robin een kerktoren beginnen aan zijn 11 slagen. Hij maakte zijn geest leeg, niets zou hem hiervan tegenhouden. Hij moest dit doen. Snel vervolgde hij zijn telling toen de volgende slag weerklonk.
'Twee'
Robin keek nog een keer naar beneden. Hij zag hoe er verschillende rode en witte lichtjes onder hem door raasden. Allemaal mensen zonder zorgen, zonder problemen. Vast op weg naar hun lieve gezinnetje.
'Drie'
Hij greep de stalen leuning vast. Die was ijskoud. Maar hij was gewend aan koude, de laatste tijd toch zeker.
'Vier'
Elise geloofde hem niet. Hoe durfde ze hem niet te geloven! Hij had die brand niet aangestoken. Hij wist niet wie het wel had gedaan.
'Vijf'
Robin zwierde zijn eerste been over de leuning en al snel volgde het andere been. Hij stond nu met zijn rug naar de wrede wereld onder hem. Op de brug waar hij nu op uitkeek was geen kat te bekennen. Bij 11 zou hij springen. Hij beloofde zichzelf dat hij zou springen.
'Zes'
Elise had hem niet nodig, ze had zelfs al een ander. Ze had hem nu al verraden.
'Zeven'
Hij draaide zich abrupt om. Hij strekte zijn armen en greep de leuning van de brug stevig vast. Het enige wat hem van zijn lot scheidde waren zijn voeten die op een klein strookje cement stonden.
'Acht'
Hij ging met zijn volle gewicht naar voren leunen. Nog even, dacht hij bij zichzelf. Hij moest enkel maar zijn grip verlossen om te beginnen aan zijn volgende avontuur.
'Negen'
Hij keek nog een keer op, als een soort moderne Jezus aan zijn kruis hing hij boven de autosnelweg. Als iemand hem nu zou zien, zouden ze iets proberen om hem te redden? Of was hij voor hen net zo nutteloos?
'tien'
Robin sloot zijn ogen.
'elf'
Robin liet zijn handen los. Met gespreide armen voelde hij hoe hij in beweging kwam. Hij begon naar voren te vallen. Hij weigerde zijn ogen open te doen, hij was bang om de dood in de ogen te kijken. Hij voelde hoe zijn voeten begonnen te wankelen.
Robin schoot naar voren, hij voelde hoe de wind in zijn haar zoefde toen hij net begon aan zijn val. Zijn voeten zouden weldra hun grip verliezen. Nog even en hij was vrij. Maar plots voelde hij hoe iemand hem in zijn kraag greep. Midden in zijn val kwam hij abrupt tot stilstand. Was hij al gevallen? Was dit de dood? Was dit het dan? Verward deed hij zijn ogen open en keek achter zich. Daar stond een lijkbleke jongen met blond haar. Met zijn beide handen had de jongen de jaskraag van Robin stevig vast. Met zijn schoenen steunde hij op de metalen leuning. Hij kreunde onder de inspanning om te voorkomen dat Robin nog verder naar voren zou leunen en zo zou beginnen aan zijn dodelijke val. Uiteindelijk kwam er weer vaste grond onder de voeten van Robin en maakte de koplampen onder hem plaats voor het cement van de brug.
'Ben je nu helemaal gestoord! Kom hier!'
De blonde jongen hielp Robin terug over de leuning van de brug. Nog steeds was er geen enkele wagen op de brug te zien. Robin wist niet wat hij moest zeggen. Hij durfde de jongen niet eens in de ogen te kijken.
'Wat mankeert er met je?'
Robin keek enkel naar de schoenen van zijn engelbewaarder. Hij durfde hem nog steeds niet recht in zijn gezicht aan te kijken.
' Hoe heet je trouwens?'
'Robin...', mompelde Robin. Voor de eerste keer hief hij zijn hoofd een fractie van een seconde omhoog. Hij keek recht in de groene ogen die hem aanstaarden vanuit ingevallen kassen. Zijn hele gezicht zag lijkbleek. De ogen leken Robin iets te zeggen, maar hij wist niet wat. Het was nu al de 2de keer dat hij slechts een fractie van zijn geheugen tot zijn beschikking had.
'Goed Robin, ik ben'
Er viel een korte stilte, net of zijn engel zijn naam vergeten was. Het kwam waarschijnlijk door de schok dacht Robin.
'... Levi.' Maakte hij zijn zin af. Levi keek weg en staarde naar de auto's die onder hen doorreden.
'Ook problemen?' Vroeg Robin terwijl hij zijn blik volgde.
'Ook problemen.' Zei Levi. 'Was er maar een manier om ervan te vluchten.'
'Ik snap wat je bedoelt.' Zei Robin.
'Zo bedoel ik het niet,' Antwoordde Levi. 'Ik wil ze ontvluchten maar niet op zo'n drastische manier, ik wil gewoon weg van hier. Ergens opnieuw beginnen.'
Robin keek hem aan. 'Blijkbaar zijn onze doelen gelijk. Misschien heb je wel gelijk. Misschien moeten we weg van hier. Weg uit Nederland.'

Hilje keek naar de jongen met donker haar. Hij wist niet waarom hij hem had tegengehouden om zelfmoord te plegen. Vast omdat hij al genoeg bloed had zien vloeien in de afgelopen 24 uur. Misschien was dit wel een kans om een bondgenoot te zoeken in zijn oneerlijke strijd tegen Levi. Levi... Hij wist niet waarom hij die naam had gekozen. Vast omdat het naast Yolanda de enige persoon was die door zijn hoofd spookte. Maar nu was hij gelukkig dat hij een bondgenoot in zijn strijd tegen alles en iedereen had gevonden. Samen met Robin had hij een willekeurige trein in Amsterdam genomen. En nu zaten ze samen in de trein, op naar hun volgende grote avontuur. Hilje legde zijn lot in de handen van het toeval. Hij moest er even tussenuit. Iedereen kon voor zijn part zelf zijn problemen oplossen.'


1 dag en 46 minuten gezocht
Het was het weekend van hun leven voor Luc en Maarten. Ze hadden gisteren dan wel naast Hilje gegrepen, maar vandaag hadden ze dat ruim goedgemaakt. Ze hadden heel de dag popcorn gegeten terwijl ze naar allerlei soorten films hadden gekeken. Na een felle discussie of ze Indiana Jones al dan niet Kill Bill als volgende film zouden kijken hadden ze besloten om zich aan de playstation te zetten. Het was nu dan ook al laat in de avond en Luc en Maarten waren aan hun viertiende potje Mortal Combat bezig toen ze plots een knal hoorden.
'Die aanval ken ik niet! Hoe deed je dat?' riep Maarten uit.
Maar Luc kon enkel zijn hoofd schudden.
'Nee dom broertje van me, dat kwam vanuit het huis van Hilje. Misschien is die terug!' Luc stond recht, hij had een tweede kans om de held uit te hangen. En die zou hij dit keer met beide handen grijpen.
'Vlug, bel de politie, dan ga ik kijken wat er aan de hand is. En deze keer ga ik voor die
25 000 euro!'
'Zou je dat nu wel doen? Je weet dat je niets gevaarlijk van ma mag doen.'
'Word eens volwassen Maarten, je bent 16! Je bent oud genoeg om op je eigen benen te staan. Bel de politie, ik ga redden wat er te redden valt.'
Luc rende naar buiten, dit moest hij zien. De knal was duidelijk uit het huis van Hilje gekomen. Hij wist zeker dat Hilje terug was. Als dat zo was zou Luc hem niet weet laten gaan.


Colombia
Marloes schrok op uit haar slaap terwijl ze over de bobbelige weg reden. Ze kon niet geloven dat ze in slaap was gevallen. Na hun ontvoering had de rebel haar, Jorg en de cameraman overgebracht naar een oude legertruck. Daar stonden meer rebellen met meer wapens op hen te wachten. Ze wist zeker dat het over met haar leven was. Even had ze gedacht dat het een gemeen spel uit Peking Express zou zijn. Niets was echter minder waar. Dit was de bittere waarheid. Ze reden nu al bijna een hele dag in deze veredelde pick-up. Steeds opnieuw werd ze door elkaar geschud. Even had ze aan ontsnapping gedacht, maar de achterbak van de truck werd streng bewaakt. Langs de zijkanten was een strak zeil afgespannen zodat men er niet van kon afspringen en de enige doorgang liep langs 2 mannen met geladen geweren. De broeierige zon maakte het nog eens extra warm onder het zeil. Waarom moest ze zo nodig meedoen? Toen ze door een rivier reden spette het water hoog op. Het was duidelijk dat ze in het midden van nergens zaten.
Ze keek naar haar twee metgezellen, ook zij waren weer wakker. Niemand van hen hadden de afgelopen uren ook maar een oog kunnen dichtdoen. Dat kwam door de hobbelige weg en doordat hun handen stevig achter hun rug waren vastgebonden. Marloes had al opgemaakt dat ze naar een geheim kamp reden. Ze wist ook dat als ze eenmaal daar aankwamen hun kansen op redding helemaal voorbij waren. Ze wist dat Jorg en de cameraman er ook zo over dachten. Steeds weer keken ze elkaar aan, hun blikken zeiden genoeg: wanneer wagen we het? Ze wisten niet hoe ver het nog was, laat staan waar ze heen moesten vluchten. Stiekem had iedereen op een tussenkomst van iemand gehoopt. Van de locale politie, van de crew van Peking Express of desnoods van God zelf.
Plots viel de cameraman van zijn zitje recht de laadbak in. De twee bewakers keken hem lachend aan, net alsof ze hadden verwacht dat deze westerlingen niet eens fatsoenlijk op hun plaats konden blijven zitten. Maar toen Marloes een blik met Jorg wisselde wist ze wel bezig. Ze moest zich niet langer afvragen wanneer men iets ging proberen. Dat moment was nu. Toen een van de bewakers rechtstond om de cameraman op zijn plaats te zetten ving Jorg haar blik en gebaarde naar de bewaker die nog bij de uitgang rechts van haar zat. Toen de bewaker haar had gepasseerd knikte Jorg. Dit was het moment waar iedereen had op gewacht. Alsof het pure magie was kwamen alle personen in de achterbak van de truck tegelijk in actie. Jorg wierp zich op de bewaker die nu boven die cameraman stond. Marloes rechtte zich op en ramde de bewaker rechts van haar in een plotse beweging. Hij viel uit de laadbak en belandde op een zandweggetje. Marloes kon net voorkomen dat ook zij uit de laadbak viel en hing nu half op de bank van de truck en half uit de wagen. De cameraman gaf de bewaker die in de truck bleef een trap in zijn gezicht en krabbelde weg. Marloes liet een blik op hem vallen en zag dat hij bewusteloos was.
Even dacht Marloes dat ze het gehaald hadden, maar toen hoorde ze een gekletter van kogels. De bewaker die uit de truck was gekieperd was de chauffeur aan het waarschuwen van de ontsnapping! Iedereen had het tegelijk door. Met zen drieën sprongen ze uit de rijdende truck en vluchten ze de jungle in. Hun bestemming wist niemand, evenmin hoe snel de rebellen hen zouden vinden. Adrenaline raasde door Marloes haar bloed. Ze zag niets anders dan groen. Ze probeerde Jorg bij te houden die voor haar liep, maar de jungle was nu niet bepaald iets als het park waar ze elke dag doorheen jogde. Zeker niet met haar handen op haar rug gebonden. In de verte hoorde ze hoe de rebellen tegen elkaar schreeuwden. Niet veel later hoorde ze de eerste schoten. De rebellen hadden duidelijk de achtervolging ingezet, en zij kenden dit gebied. Er was maar 1 oplossing, ze moesten blijven rennen, ze moesten! Marloes had enkel oog voor Jorg en volgde hem blindelings. Nog nooit had ze zich zo verloren gevoeld.


1 dag en 50 minuten gezocht
Martin voelde hoe de adrenaline door zijn lichaam pompte. Dit was het ultieme gevecht. Hij stond recht tegenover Yolanda, de rechterhand van Levi. Diezelfde Levi die zijn eigen stiefzoon had vermoord. Het schijnsel van de maan wierp een flets schijnsel over haar gezicht. Met momenten leek ze zelfs een geest. Hij keek even naar de revolver dat in een hoek van de kamer lag. Het lag ver buiten het bereik van beiden. Hij vertrouwde erop dat Yolanda haar eigen revolver niet zou nemen, omdat men dan aan de hand van de groeven in de kogel kon bewijzen dat het dodelijke schot uit haar wapen kwam. Elk hadden ze hun eigen wapen gekozen. Hij had een antieke dolk en moest het opnemen tegen een massieve zilveren kandelaar. Even bleven de twee doodstil staan en keken elkaar aan. Toen, alsof er een teken door een hogere macht was gegeven kwamen beiden tegelijk in actie. Martin smeet de dolk richting Yolanda.Yolanda kon maar net de dolk afweren door haar kandelaar als een baseball bat te gebruiken. Er was een afschuwelijk geluid van metaal dat langs metaal schuurde te horen toen de kandelaar de dolk raakte.
Net daarna liet Yolanda de kandelaar los. Terwijl ze voelde hoe de dolk rakelings langs haar rechteroor scheerde zag ze hoe de kandelaar langzaam maar zeker naar Martin slingerde. Terwijl de dolk zich in de kast naast Yolanda boorde trof de kandelaar vol de rechterslaap van Martin. Verdooft viel hij op de grond. Yolanda nam even de tijd om op adem te komen en liep toen ijzig kalm naar de plek waar het revolver van Martin in een hoek was gevallen. Ze raapte het op en liep weer naar Martin, die hevig kreunend op het parket lag.
'Dit is het dus schatje, ik zal je missen. Ik vond onze gesprekken altijd leuk.'
Ze richtte de revolver op het midden van zijn voorhoofd en haalde de trekker over totdat het magazijn leeg was. Drie harde knallen laaide op uit de revolver. 1 klein sliertje stroomde uit Martin zijn hoofd en een grote rode plek kwam in de buurt van zijn hart op zijn uniform te zitten. Yolanda keek Martin terwijl zijn ogen glazig werden.
'Het was dus in de zitkamer met de revolver.' Zei Yolanda terwijl ze de revolver in haar binnenzak opborg om te voorkomen dat als bewijsmateriaal zou gebruikt worden.
Ze stak het wapen in haar binnenzak om te voorkomen dat er bewijsmateriaal bleef slingeren en draaide zich tevreden om. Nu kon ze eindelijk voldaan gaan slapen. Maar ze verlamde toen ze naar de deuropening keek, daar stond Luc die ook aan de grond was genageld door wat hij net had gezien.

Luc kon het nog altijd niet bevatten. Hij wist niets meer. Geen enkele gedachte kwam in hem op. Wat er net was gebeurd stond op zijn netvlies gebrand. Hij had net gezien hoe een blonde vrouw de trekker van een revolver overhaalde en hoe het hoofd van een man uit elkaar spatte. Luc wist dat hij moest vluchten, maar hij kon het niet. Versteend bleef hij naar het schouwspel kijken. Uiteindelijk keek de vrouw hem recht in de ogen. Ze richtte de revolver op hem en haalde de trekker over. Luc sloot zijn ogen, en ging in God geloven. Het was maar beter om een soort verzekering te hebben dan te sterven als een heiden. Maar de knal kwam niet. Er was enkel een lichte klik te horen gevolgd door een schreeuw van de vrouw.
'Godverdomme! Ik had dat magazijn ook niet mogen leegschieten!'
Dat was voor Luc het teken dat er een God bestond. Hij opende zijn ogen en zette het op een lopen. Toen hij zich omdraaide zag hij hoe Yolanda een dolk uit een kast trok. Hij sprintte naar buiten en sprong over het politielint.
'Maarten! Help! Maarten!'
Hij hoorde haar voetstappen over het trottoir gaan, ze zou hem pakken. Maar zijn huis kwam langzaam maar zeker in zicht. Nog even en dan was hij binnen. Nog even en hij zou het halen! Hij zag hoe de voordeur van hun huis openging en prees de hemel dat Maarten zijn schreeuwen om hulp hadden gehoord. Hij zou het halen!

Maarten zag Luc aanrennen, hij had geen idee door wat zijn broer bezeten werd. Maar al snel werd alles duidelijk toen er achter Luc een tweede gedaante opdook. Hij kon niet zeggen wie het was. Zijn eerste gedachte was dat het Hilje was, die weer thuis was gekomen. In de verte hoorde hij sirene's loeien. Met een zucht van opluchting keek hij even naar rechts en zag hij hoe de zwaailichten de straat inreden. Het was vast de politie die hij had gebeld. Net toen de gedaante zijn arm ophief zag Maarten iets glitteren in het schijnsel van de zwaailichten. Maarten schreeuwde het uit.
'Nee! Luc pas op!'
Maar het was te laat. De dolk plantte zich in de rug van Luc en Luc viel neer, recht in de armen van Maarten. Maarten wist niet wat hij moest doen, hij keek Luc aan en zag de dolk die zijn rug had doorboord. Hij barste in tranen uit. Hij keek de gedaante aan, die stond daar midden op het voetpad. Ze was duidelijk een inschatting aan het doen of er nog tijd was om Maarten ook neer te leggen. De zwaailichten die eerst nog zo dichtbij leken, leken nu nog zo veraf. Maarten keek de schim voor hem recht in de ogen aan. Hij zag haar lange blonde lokken in de schemering van de zwaailichten. Met een schok herkende hij de agente die bij het middagjournaal de dood van Bram had beschreven. Toen de eerste politiewagen te voorschijn kwam verdween Yolanda even snel als ze gekomen was. Het kon Maarten nu niet schelen, daar zou hij later mee afrekenen. Nu ondersteunde hij Luc zijn hoofd en gaf hem nog een knuffel. Luc was nog bij bewustzijn maar verloor bloed, te veel bloed.
'Het komt goed broertje, het komt allemaal goed, dat beloof ik je.'
Even leek het of Luc iets wou zeggen, maar toen de ambulance slippend tot stilstand kwam gleed zijn bewustzijn weg in de duisternis.

1 dag en 3 uur gezocht
Yolanda zat in de zetel. Ze staarde naar het tv scherm naar een of ander belspelletje. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren. Ze had duidelijk de blik van herkenning gezien in de ogen van dat onderkruipsel in de deuropening. Nee, vandaag stond het geluk stond niet aan haar kant. Uiteindelijk, nadat na een half uur nog altijd het "supermakkelijke" antwoord nog steeds niet geraden was, ging de deurbel. Yolanda zuchtte, maar aanvaardde haar verdict. Ze wist dat dit slechts een veldslag zou zijn in een hele oorlog.
Ze opende de deur en zag haar baas voor haar staan. Nu wist ze zeker dat het voorbij was.
'Agente Yolanda van Baal, u staat onder arrest wegens poging tot moord op Luc Morissen en de moord op agent Martin Saens.'
Terwijl Yolanda in de boeien werd ze geslagen kon ze het niet laten om een kleine gemene glimlach in te tonen. Natuurlijk kon het beter, maar eigenlijk ging alles nog altijd even perfect. Alles liep zoals het moest lopen, misschien zelfs nog beter.

Volgende keer?
Hunted heeft zijn laatste aflevering van seizoen 1 erop zitten. Wanneer het terugkomt is nog zeer de vraag. Maar tot die tijd hebben jullie genoeg stof om te speculeren over hoe het gaat aflopen met onze karakters (die om een of andere bizarre redene net op het einde van de finale in de problemen komen  ;D )

Wat gaat er gebeuren met Yolanda?
Hoelang gaat het duren voordat Robin Hilje gaat herkennen?
Weten Marloes en Jorg succesvol te vluchten?
Overleeft Luc de seizoensfinale?
Hoe lopen de spanningen tussen Levi en Evelien af?
Welke nieuwe karakters komen er opdagen in seizoen 2?
En wat heeft dit alles te maken met tijdreizen en antimaterie?

Maar misschien wel de belangrijkste:
Who Framed Roger Rabbit?

-End of volume 1-

[alfroj]

hey ik kom er ook in voor :P had ik niet gezegd dat ik er niet in voor hoefde te komen?

[hillo]

Gezellig aan het Roadtrippen met Froj :P

[Ulysses]

Maar misschien wel de belangrijkste:
Who Framed Roger Rabbit?

GENIAAL! ;D

[Sjors]

Vandaag eens alles achter elkaar gelezen, een heerlijk spannend verhaal!

[Mathidinkske]

Vandaag eens alles achter elkaar gelezen, een heerlijk spannend verhaal!

Inderdaad! Applaus voor polt!  [klap] [klap] [klap]

[poltergeist]

Vandaag eens alles achter elkaar gelezen, een heerlijk spannend verhaal!

Jij hebt de laatste tijd echt tijd te veel  :-\