Chapter 5: 4 Months Gone

[poltergeist]

Vorige keer in Hunted.

Levi luist Hilje erin om voor de moord op Bram op te draaien. Hilje vlucht samen met ene Robin, een jongne met zelfmoordneigingen, weg. Ondertussen wist Yolanda alle sporen die naar Levi als de moordenaar wijzen. Echter wordt ze betrapt door Martin, haar collega. Ze ziet geen andere oplossing dan hem vermoorden, ookal betekent dat dat ze opgepakt wordt door de politie en zelf in de gevangenis vliegt. Net nadat ze Martin vermoord en voordat ze opgepakt wordt weet ze nog een ooggetuige, Luc, te verwonden.
Ondertussen spelen Marloes en Jorg het spel van hun leven in Peking-Express: Colombia. Ze worden echter opgewacht door rebellen die hen ontvoeren. In het oerwoud wagen ze echter hun kans en springen uit de wagen, een zeker noodlot tegemoet.

Dit is:
HUNTED

- Volume 2 -
Elk eind is meestal slechts het begin van een nieuw groots avontuur. Slechts enkelen van ons beseffen hoe groots dat avontuur zal worden.

'Early morning in the rain,
Sergeant said it was time for pain,
grab your ruck and follow me!
It's time to do some PT.
We jogged nine miles and we ran three,
First Sergeant yelling follow me!'

Hilje haalde diep adem, zijn benen deden pijn terwijl hij ze haastig in grote modderplas neerzette, maar hij zou niet opgeven. Hij wist wat het hem kostte als hij zou opgeven. Hij zou iedereen verdoemen tot 100 push ups, en dat in de gietende regen. Want de regen van de laatste week had het bos in een grote modderpoel veranderd. Dus liep hij door, hij negeerde de pijn. Hij keek even naar Robin die naast hem liep. Aan zijn gezicht kon Hilje zien dat ook hij de laarzen van het leger haatte. Ze sneden tegen de hielen en hadden tippen van ijzer waardoor ze een ton wogen. Hilje was niet verwonderd dat ze moesten rennen in de stortregen. Diep in zijn hart hoopte hij dat Martijn dit keer op tijd binnen zou zijn, anders zou hij weer iedereen verdoemen tot een extra ronde. Tegenwoordig keek hij van niets meer op, en helemaal niet van de bevelen van de luitenant. Die reed achterop in zijn wagen, beschermd tegen de koude wind en de regen terwijl hij de laatste uitschold en zei dat zijn oma nog vlugger kon lopen.
Hilje kon niet geloven dat hij het al 4 maanden uithield in dit Belgische leger. Ook Robin hoorde hij nog elke dag klagen. Het leger leek 4 maanden geleken een droom die voor hen was uitgekomen. Ze hadden geen zorgen meer over slaapplekken en over voedsel, ze zaten warm en hadden zelfs douches! Ze konden toen onmogelijk weten dat ze rechtsreeks in de hel waren beland. Stiekem vermoedde Hilje dat de trein was ontspoord en dat ze dood waren. Hilje leerde Robin steeds beter kennen. Maar toch kende Robin hem enkel als Levi. De gedachte dat hij steeds weer tegen Robin moest liegen deed pijn, maar op dit moment deden zijn spieren meer pijn. Door de tred raakte Hilje in trance, 4 maanden, het leken wel jaren. Hij had niet door hoe Robin steeds weer naar hem bleef kijken.

4 maanden geleden
Marloes rende voor haar leven. Ze was nog altijd niet bekomen van daarnet. Samen met Jorg en een cameraman van Peking-Express waren ze uit een vrachtwagen gesprongen van rebellen die hadden geprobeerd om hen te ontvoeren. Gelukkig waren ze kunnen ontsnappen, maar als een gevolg daarvan renden ze nu voor hun leven doorheen de jungle, met de rebellen op hun hielen.
'Sneller Marloes! Ze komen van rechts!' riep Jorg, die als eerste door de jungle liep.
'Hoe kan jij nu weten dat ze van rechts komen? Ik zie alleen maar bos! Wie zijn stomme idee was het om ons in te schrijven voor Peking Express?'
Terwijl Marloes over een omgevallen boomstronk sprong hoorde ze de stem van de cameraman achter haar:
'Hou jij nu voor een keer je grote mond, als je het nog niet doorhad, er lopen mannen met geweren achter ons! Elk geluid kan ons verraden!'
Net toen hij dat zei sprong kraakte er een grote tak onder zijn voeten.
'Ja, laten we vooral proberen stil te zijn!' Imiteerde Marloes de stem van de cameraman terwijl ze bleef staan en bruusk op de cameraman opbotste, waardoor die bijna in de modder viel.
'Weet jij het weer beter?' Snauwde ze. 'Wie ben jij om iets tegen ons te zeggen? Jij zit in de hotels, jij zit in de volgwagens. Jij moet niets doen! Kijk! Zelfs op je rode shirt zit geen enkele vlek.'
Jorg draaide zich geërgerd om.
'Mensen, als jullie dood willen, blijf dan maar gerust staan, maar ik ga verder!'
Marloes besefte dat hij gelijk had en ze volgde Jorg. Ze sprongen door struikgewas en over rotsen. Meestal zagen ze niet eens waar ze zouden landen, maar er was geen tijd om voorzichtig te zijn. Bij elke sprong hoopte Marloes dat ze haar enkel niet zou verstuiken. Of haar been breken.
Plots klonken er weer een reeks knallen. Tot haar verbazing zag Marloes hoe houtsplinters op het hoofd van Jorg vielen.
'De klootzakken zijn dichterbij! Naar links! Naar links Jorg!'
Jorg luisterde en hij sprong het onbekende in door het struikgewas in te duiken. Daarna was het verdacht stil. Marloes kon de treden van Jorg niet meer horen, maar op dat moment viel haar dat niet op. De adrenaline pompte immers door haar lijf. Ook zij dook achter Jorg aan en al snel begreep ze waarom het zo stil was. Voor haar dook een open plek in de jungle op, waar 5 rebellenstrijders een jachtgeweer op haar richtte.
'Genoten van jullie tripje?' Zei de grootste van de 5, terwijl hij duidelijk hoorbaar zijn geweer laadde en op Marloes richtte.

De ochtendlucht deed Hilje goed. Samen met Robin stapte hij van de trein af. Ze waren net ontsnapt aan een kaartjescontroleur die gevaarlijk dicht in hun buurt was gekomen. Gelukkig zaten er veel mensen op deze piektrein waardoor hij niet goed opschoot. Omdat ze geen kaartjes hadden besloten de twee om maar snel uit te stappen. En zo kwam het dat dit duo in het station van Mol terecht kwam. Het station zag er maar armzalig uit. Enkel een stenen perron en wat oude veredelde bushokjes die dienst deden om reizigers te beschermen tegen de wind. Tot zijn verbazing was het toch druk op het perron. De ene schoolrugzak werd naast de andere gepropt. Waar was de tijd dat hij zelf zo vrij kon leven?
Hij keek nog een keer naar de overkant van het perron, waar 3 punkers een sigaret aan het opsteken waren en draaide zich toen resoluut om. Hij ging de voetgangerstunnel in en keek niet een keer om. Dat was de vorige Hilje, nu was hij Levi.
Samen met Robin stapte hij de hele dag door, ze ontweken de grote wegen en doken nog kleinere wegen als ze het te druk vonden worden. Tegen het einde van de dag waren ze nauwelijks opgeschoten, en het enige wat ze zagen was heide. Ze waren op een militair domein terecht gekomen, waar het bovendien nog opendeurdag was. Hilje vroeg zich meermaals af wie nu een opendeurdag in het hartje van de winter hield, maar hij vergat dat al snel toen hij merkte dat ze bij de kazerne jenevers uitdeelde. Nu wist Hilje niet meer hoe het kwam, maar toen vond hij het er geweldig. Toen ze bovendien nog hoorde dat je geen identiteitskaart of reden om soldaat te worden moest kunnen opgeven, blijkbaar tilde het Belgische leger er niet zwaar aan wie er in dienst kwam zolang hun quota maar gehaald werd, was de keuze snel gemaakt. Hilje haatte die dag nog altijd. Die dag dat ze samen in het leger gingen hadden ze hun doodsvonnis getekend. Een dag later had hij voor het eerst in zijn leven echt afgezien. Hij was kapot van het lopen en van de vele oefeningen. Wist hij veel dat de dagen alleen zwaarder zouden worden.

Marloes keek in paniek naar Jorg, die zijn handen op zijn hoofd had gelegd en op zijn knieën was gaan zitten. Dit kon niet gebeuren, dit mocht niet gebeuren!
'Doe eens voort meid, we hebben niet heel de dag de tijd!' riep de oudste rebel. Terwijl hij dat zei sprong de cameraman door de struiken. Ook hij keek recht in de ogen van de rebellen.
'O shit!' riep de cameraman en hij dook in een bosje naast hem.
'Hou hem tegen! En hou een oog op die twee!' riep de grootste rebel terwijl hij een salvo afvuurde in de bosjes waar de cameraman was verdwenen.
Iemand sloeg Marloes op haar hoofd met de kolf van een geweer en ze viel bewusteloos neer. Het laatste wat ze zag was hoe ook Jorg genadeloos werd neergeslagen.
Ondertussen liep de cameraman voor zijn leven. Hij dook onder boomstammen, scheerde rakelings langs scherpe stenen en probeerde zo goed mogelijk de splinters te vermijden van bomen die aan flarden werden geschoten. Hij hoorde de tred van de mannen achter hem, er zaten zeker 3 mannen achter hem aan. Hij dook dieper het woud in. De voetstappen kwamen op hem af, steeds dichter. Plots zag hij een stukje open weide voor hem. In een poging om weer wat uit te lopen stak hij de open plek zo snel mogelijk over. Nu werd hij immers niet gehinderd door stenen en door bomen en zou hij misschien weer wat uitlopen. De boomgrens kwam steeds dichterbij, maar ook de treden van een losgeslagen rebellenbende. De cameraman gaf alles van zich. Hij hoorde hoe de voetstappen naderden, maar hij durfde niet achterom kijken. Net toen hij bij de bomen de jungle weer wou induiken hoorde hij een tel niets meer. De voetstappen waren verdwenen. Van verbazing draaide hij zich om en zag nog net hoe een man in camouflage uniform hem omverduwde. De cameraman maakte een smak en zijn hoofd viel tegen een lange boomwortel.

'Wakker worden!'
De cameraman kreeg een emmer water in zijn gezicht terwijl 3 mannen hem in bedwang hielden. Ze hadden hem verplicht om op zijn knieën te gaan zitten. Zijn rode shirt zag zwart van het slijk en had op vele plekken scheuren.
'Wij houden er niet van als mensen lastig doen. Zeker niet als ze niet van ophouden weten.
De rebellensoldaat paradeerde trots langs Marloes en Jorg, die inmiddels weer bij bewustzijn waren. De cameraman zat recht tegenover hen, zijn hoofd werd overeind gehouden doordat iemand aan zijn lange zwarte haar trok.
'Laat dit dan ook een les zijn', zei de rebel tegen Marloes en Jorg, 'dat jullie geen kans hebben op ontsnapping, en dat wij meedogenloos iedereen straffen. We geven iedereen een kans om dat uit te vinden. Jullie twee hebben die kans net gehad. Maar voor jou meneer,' en de rebel richtte zich nu op de cameraman, 'was dat blijkbaar niet genoeg. Jij moest nog eens proberen. En zelfs toen heb je het niet gered.'
De rebel draaide zijn hoofd weer naar Marloes en Jorg.
'Kijk wat er gebeurt als je ook die tweede kans verspilt.'
De man trok zijn wapen en zonder 1 keer te knipperen schoot hij de cameraman recht in zijn hoofd. Hij was meteen dood. Het lijk viel op de grond en deed nog enkele stuiptrekkingen, om daarna doodstil te blijven liggen.
Jorg wende zijn ogen af, Marloes barste in tranen uit. Geen van beiden had de moed om de cameraman een laatste keer aan te kijken terwijl ze geboeid mee terug naar de vrachtwagen werden genomen.

2 maanden geleden
'En dan nu over naar het proces in Den Haag waar voormalig agente Yolanda van Baal terecht staat op de moord op collega Martin Saens. De uitspraak van de jury wordt elk moment verwacht en wij schakelen dan ook rechtstreeks over naar Den Haag waar onze collega Evi voor ons staat.
Dus Evi, een uitspraak vellen zal wel moeilijk zijn in deze toch wel delicate zaak. Merk je daar iets van bij het gerechtsgebouw?'
'Wel ja, vooral het gerecht was geschokt over de moord op agent Martin Saens. Hij is vermoedelijk neergeschoten door Yolanda van Baal. Vorige week beweerde de verdediging van Yolanda nog dat zij en Martin samen waren aangevallen door een verdachte uit een moordonderzoek en dat een kogel toevallig Martin trof in plaats van de verdachte en dat ze daarna in shock vluchtte. Maar daarna trok ze dat verhaal gedeeltelijk weer in toen Maarten Verswavelt kwam getuigen en zei hoe hij haar een dolk in het lichaam van zijn broer had zien gooien.'
'Hoe is het nu met die broer van Maarten, Luc gesteld Evi?'
'Wel Martine, voor zover wij gehoord hebben is zijn toestand nog steeds kritiek...'
Het nieuwsanker tastte met haar rechterhand naar haar oortje.
'Ik verneem net dat de jury een uitspraak heeft gedaan Martine. Uit eerste bron heb ik vernomen dat Yolanda schuldig bevonden is, maar niet over de ganse lijn. Dat betekent dat niet alle 16 schuldvragen met ja beantwoord zijn door de jury. Wel zou ze schuldig zijn op 11 van de 16 vragen. Zo is ze veroordeeld voor doodsslag op agent Martin en dus niet voor moord. Ook is ze veroordeelt voor doodsslag op Luc Verswavelt. Verder zou de jury 10 jaar gevangenisstraf opgelegd hebben. Dit zal betekenen dat Yolanda over zo'n 6 jaar al vervroegd kan vrijkomen. Het is zeker niet de zware straf die iedereen verwachtte, maar...'

Maarten zette de tv uit. Yolanda zou na 6 jaar al terug vrij rondlopen, hij wist het wel zeker. Hij trapte met zijn rechtervoet tegen de muur. Had hij daarvoor moeten getuigen? Hij was er bijna zeker van dat dit een doofpotoperatie was, maar er was niets wat hij kon doen. Hij draaide zich om en keek weer naar Luc. Die lag achter een glazen plaat in een kiemvrije kamer. Zelfs de kleinste bacteriën konden nu zijn einde betekenen. Hij lag al een hele maand in coma. De dokters gaven hem niet veel hoop meer, en rekte zijn leven enkel met een hele resem machines die naast hem 24 op 24 draaiden. Maar Maarten geloofde hen niet. Hij was ervan overtuigd dat Luc er weer bovenop zou komen.

Heden
Het warme water stroomde over Hiljes lichaam. Hij had hier zo naar verlangd, hij had zich al zo lang tevreden moeten stellen met koud water. Maar nu konden de manschappen nog eens volwaardig douchen, omdat ze voor de eerste keer allen, zelfs Martijn die tot nu toe de traagste rekruut van hen allen was, de finish hadden gehaald. Hij wreef over zijn hoofd en voelde hoe zijn haar stilaan begon terug te groeien. Morgen zou hij het wel weer kort scheren, nu had hij geen tijd. Hij genoot met volle teugen van het water.
'Levi!'
Hilje opende zijn ogen, toen hij zich omdraaide zag hij hoe Robin naar hem kwam.
'Ja jij daar, ik heb je wat te zeggen!' Robin ging pal voor Hilje staan, met enkel een paar centimeters tussen hen in. Hij keek Hilje nijdig aan zijn ogen te zien was het duidelijk menens.
'Robin, kan dit niet op een andere plek? Dit is niet het geschikte moment, ik ben aan het douchen!'
'Dit is precies de juiste plek!' zei Robin woedend.
'Jij bent dan ook de man die een handdoek rond zich heeft, en stop met me zo aan te kijke!'
'Doe niet zo dom, Levi' Dat laatste kwam er zo sarcastisch uit dat Hilje hem angstvallig aankeek.
Robin leek het echter niet op te merken en vervolgde zijn zin.
'Zeker nu niet. Ik weet wie je bent. Ik wist het toen ik merkte dat je haar bruin was, niet blond zoals die nacht op de brug. Ik precies wie je bent Hilje Verheyen.'

Volgende keer in Hunted:

Chapter 6: The Rat:

Hilje is radeloos als zijn dekmantel wordt ontrafelt. Hij doet er alles aan om de schade te beperken, maar dat was buiten het leger zelf gerekend. Maarten beleeft bange uren als de toestand van Luc plots achteruitgaat...

[WIDMJokertje]

De eerste aflevering zonder mijn naam d'r in :P

[hillo]

Ach, Robin mag mij toch wel, ook al ben ik een enorme kakker, dus dan overleven we dit ook wel :P

[Sjors]

Wat leuk... opendeurdag

[Ulysses]

Namens de verdediging van Yolanda van G:

"Doodslag is het opzettelijk, maar niet met voorbedachten rade, beroven van het leven van een ander."

Of in de woorden van het wetboek:
Nederlandse Wet
Wet(boek): Strafrecht
Artikel: 287
Omschrijving: Hij die opzettelijk een ander van het leven berooft, wordt, als schuldig aan doodslag, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vijftien jaren of geldboete van de vijfde categorie.

Luc is niet dood, wij eisen excuses en rechtzetting door het nieuws voor het benadelen en onterecht slecht afschilderen van onze cliënte.

--
Namens Yo zelf:
Hij is weer goed Polt! :)